Nie jestem fanem tego reżysera - jeśli mogę tam powiedzieć po seansie zaledwie dwóch cxy trzech jego produkcji, licząc z "Rimini. Dlatego chcę odrazu zaznaczyć - ten skłonił mnie do przemyśleń. Chcę go sobie poskładać. Dojść do tego, o czym chciał mówić reżyser. Ta głębia jest tu właśnie najbardziej intrygująca.

Bohater przedstawia się jako Richie Brawo - gwiazdor na kształt Elvisa, który gra na dancingach dla starzejących się ludzi, podrywa starsze kobiety i sypia z nimi za pieniądze. Żyje z tego, pomiędzy oddając się nałogom. Właśnie zmarła mu matka, ojciec jest w domu opieki i nawet nie wie, na czyj pogrzeb go syn zabrał (to akurat przykład poczucia humoru reżysera, obecnego w całej produkcji - naprawdę działa!). Historia rozwija się naturalnie, bez wyraźnego kierunku - ważna postać pojawi się dopiero w połowie seansu.

Oglądamy więc te koncerty disco, seks starych ludzi, a jeszcze starsi w ogóle gubią się na ekranie. Pomiędzy w tle widzimy opuszczone miasto, oddane już pewnie naturze. Od czasu do czasu zobaczymy bezdomnych bezcielesnych, ich kurtki pod ścianami czy w przejściu - tylko tyle widać. W ostatniej scenie jedna z postaci słucha piosenki z młodości i woła zmarłą matkę. Na ekranie dzieje się naprawdę dużo, wokół bohatera prowadzącego swoje codzienne życie.

Czy chodzi tu tylko o przedstawienie świata, który poprzednie pokolenie wykorzystuje, a młode ślepo wspiera, prowadząc do końcowych wydarzeń? Z wiekiem zostają sami, opuszczeni, traktowani sami. Młodzi mają jeszcze energię i tupet, domagając się tego, co im się należy. Korzystają z błędów swoich rodziców. A rodzice żyją chwilą. Podwaliny takiego stanu rzeczy nie są co prawda eksplorowane, więc trudno faktycznie wejść głębiej w ten film. I tak czuję, że nadinterpretuję.