Mimo swej patetycznej dramatyczności film mnie poruszył. Kumulujące się przez długi (za długi) czas napięcie eksplodujące na końcu dotknęło mnie głęboko, choć delikatnie i subtelnie. Minusem może być przynudnawość i pewien schemat filmów będących epopeją rodzinną. Film był bardzo teatralny, skromny w środkach, nawet bym powiedział często symboliczny, ale to było w nim piękne. Niektóre sytuacje mogą śmieszyć swą naiwną symboliką ale na to nie zwraca się uwagi przy całej gamie zalet całości. Na pierwszy rzut oka aktorzy robią wrażenie swą urodą, widać, że reżyser zwracał na to wielką uwagę. W filmie daje się wyczuć włoski, wesoły, gościnny klimat i wybuchowy temperament wywołujący uśmiech na ustach. Muzyka może zbyt skromna i powtarzalna. Ale motyw przewodni silny i długo zostający w pamięci- typowy i charakterystyczny dla Nino Roty.