Film ciekawie skonstruowany, ale w ostatecznym rozrachunku rozłazi się w szwach. Zanim w ostatnich minutach dowiemy się, że jest to film o politycznych represjach junty gen. Mediciego, gubimy się w domysłach, w jakim kierunku pójdzie ta opowieść.

Czy jest to zatem:
a. emocjonalna historia chłopca zagubionego w obcym mieście wskutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności i niedbałości roztrzepanych rodziców
b. opowieść o pasji Brazylijczyków do piłki nożnej (w tle drużyna narodowa wygrywa jakiś turniej w tej dziedzinie czy inną olimpiadę)
c. historia o odnajdywaniu własnych korzeni - mały Żyd, który nic o tej tradycji nie wie, stopniowo poznaje swoją tradycję i religię dzięki grupie przyjaciół dziadka
d. opowiadanie o przyjaźni malca ze starszym, samotnym człowiekiem, sąsiadem dziadka
e. po prostu panorama dzieciństwa reżysera - krajobrazów, postaci i wspomnień z początku lat 70. w Sao Paulo

Przeszkadza mi po prostu, kiedy autorzy filmu nie umieją się zdecydować, o czym opowiadać i rozdzielić wątków na główne i poboczne. A najpewniej jest to kolejny film zrobiony pod siebie i dla siebie, do którego kluczem jest wyłącznie świat wspomnień reżysera.