"Rok spokojnego słońca" sprawdza się jako komentarz do sytuacji w powojennej Polsce. Bardzo subtelnie opisuje ciężar jaki musiał dźwigać wtedy naród. Pełno tu też sugestywnych scen, ukazujących wydarzenia, które ugruntowały charakter postaci. Wspomnieć warto choćby senną sekwencję gdy hitlerowcy wyśmiewają jeńców.

Gorzej jest w kwestii tego dzieła, jako melodramatu. Zanussi chce byśmy uwierzyli w miłość od pierwszego wejrzenia (w ogóle pierwsza scena spotkania Emilii i Normana jest głupia), do tego opartą jedynie na bliskości (bo bohaterów dzieli bariera językowa). Niestety nie czuję zupełnie chemii między Scottem Wilsonem oraz Mają Komorowską, ich związek zdaje się być jedynie umowny. Również epilog był dla mnie zbędny, a ta historia mogła się skończyć na peronie kolejowym.

Cenię reżysera, lecz pozwolił sobie tutaj na wiele uproszczeń w relacjach między postaciami. Sprawiło to, iż ciekawiej ogląda się tu sceny przypisane zjawiskom, niż ludziom. Szkoda.