To film dla wąziutkiego kręgu maniaków kina i tylko oni mogą mieć jakąś satysfakcję z obejrzenia. Nawet jeśli jest to film pęknięty na dwie części. Ta pierwsza ciągnie całość ku górze. Jest tam tajemnica, jest intymność, mroczny nastrój. Punktem wyjścia opowiadanie Iana McEwana, materiał trudny do inscenizowania, opowieść o chorej miłości matczynej bezwzględnie niszczącej osobowość syna. I dopóki p.Grzegorzek nie idzie na żaden kompromis z samym sobą, a rzecz rozgrywa się w ciasnym pokoju gdzie pospolite przedmioty, zabawki chłopca nabierają odrealnionych, złowieszczych wręcz, kształtów to oglądamy film intrygujący. Ale kiedy bohater wchodzi w kontakt z światem zewnętrznym, a to już druga część filmu, obraz rozpływa się w potoczność. Tajemnica zamienia się w przewidywalność...
Obsadzenie w roli głównej Rafała Olbrychskiego, myślę, było błędem. Nie mógł udźwignąć zadania aktorskiego, bo po pierwsze, miał za małe doświadczenie zawodowe, a po drugie i trzecie nie był gotowy na takie poświęcenie się dla odgrywanej postaci jakiego wymagał zamysł reżyserski, a nawet brak mu było świadomości czego się od niego oczekuje. Good night, and good luck, esforty.
5/10

Podpisuję się pod Twoimi opiniami z dwóch powodów: 1. jedynie Twoja wypowiedź jest konkretna i sensowna, reszta to achy i ochy bez treści; 2. podobnie jak Tobie rozdzielił mi się filmowy świat i podobnie z początkowo obiecującego na drugopołowiczno przewidywalny; do tego zdenerwowały mnie w tej drugiej części nachalne wtręty metaforyczne a la L. Majewski. Swoją drogą dziwi mnie brak głosów kobiecych pod tym filmem, tych głosów, które tak masowo dźwiękowieją przy takich filmach jak "Kwiat pustyni". A może i nie dziwi...

Bożena Adamek za słabo zagrała, że jej nie wymieniłaś?...

Broń Boże! Wszyscy byli równie wspaniali.

Również zachwycił mnie Olbrychski. Mam raczej stosunek niepewny wobec dzieci aktorów, a akurat Rafała jeszcze na ekranie nie widziałam. Wspaniale zagrał. Matka również. Zresztą, nie widzę tam słabych ról, jedynie jedną słabą postać - pana Kowalskiego. Taki to trochę profesor ze Stowarzyszenia Umarłych Poetów, taki trochę guru, co się każe do drzew przytulać i szukać energii w korze... Walczewskiego uwielbiam, nie krytykujęjego gry, po prostu sama postać zupełnie mnie śmieszyła i denerwowała. A film świetny i zastanawia mnie, czemu w ogółe go nigdzie nie "widać".