Na ogół gdy Kurosawa poruszając tematykę społeczną, zamieniał się w wielkiego moralizatora, niebezpiecznie zbliżał się do banału ("Piętno śmierci"). W wypadku "Rudobrodego" jest inaczej. Nadal reżyser nie unika uproszczeń i pouczeń, lecz tym razem historie wydają się być opowiedziane dużo bardziej kąśliwie, z dozą autentyzmu, bez owijania w bawełnę. Nie wydaje mi się też by w tym dziele były sceny zbędne, lub niezamierzenie śmieszne. Wszystko jest rozplanowane z głową, tak by wywrzeć na widzu oczekiwane emocje, bez względu na różnice kulturowe. A czasami te były przeszkodą w rozumieniu motywacji bohaterów.
"Rudobrody" mimo że trwa 3 godziny nie męczy. To zasługa nowelowej budowy, tworzącej przerzutnie między różnymi konwencjami. Ich przekrój jest spory. Mamy tu romanse, ale takie "szczenięce", które urzekły mnie swoją naiwnością (zamierzoną). Jest także miejsce na dramat medyczny, gdzie obserwujemy powolną przemianę żółtodzioba w porządnego lekarza. Nie jest ona tak mechaniczna jak we współczesnym kinie, gdzie młodziak po 20 minutach ćwiczeń zmontowanych pod rockową muzykę w końcu jest gotowy stawić czoła przeciwnościom. Tutaj ta ewolucja trwa przez cały film i efekty przychodzą powoli.
Kwestie społecznie, których w "Rudobrodym" więcej niż wyżej wymienionych, zostały potraktowane ostrzej niźli Kurosawa ma to w zwyczaju. Unika wulgarności, ale nie boi się pokazać cierpienia, opowiedzieć o wykorzystywaniu seksualnym dzieci, oraz niekiedy epatować okrucieństwem. Umieranie to powolny proces, a nie wszyscy chorzy odchodzą z godnością.
Poza tymi wątkami, znalazły się jeszcze miejsce na komponenty których się nie spodziewałem. Pierwszym jest humor. Drugim scena bójki, skutecznie rozładowująca napięcie, które w nas zbierano przez pół seansu. Nie mam nic przeciwko takiemu rozwiązaniu, bo tylko dodało całości pazur.
Gdy to wszystko pomieszać powstaje jedno z najlepszych dzieł Akiry. Pozycja obowiązkowa.