Bertolucci w swych filmach ma dar w ukazywaniu piękna, niezwykle pociągającego, jak również dar do cudownych aktorek. Newton jest idealna, a kamera tylko podkreśla jej urodę niesamowitą. Przyciągała już nią w Wywiadzie z wampirem, tutaj można podziwiać ją przez dłużej znacznie.

W końcu ów film ujrzałam w kinie i wraz z rozwojem fabuły zaczął mnie wciągać. Początek jest specyficzny, dialogi zminimalizowane, jednak okazuje się nad wyraz słuszny w kontekście całości. Bardzo podoba mi się w nim delikatność, jak również postawienie pana Kinsky’iego jakby na planie drugim. A przecież to jego poświęcenie jest tutaj największe.
Podoba mi się to że w największej mierze Bertolucci opowiada tu obrazem, nie słowami, brak też przeintelektualizowania, którego po wstępie można by było się spodziewać. Mówi z wyczuciem, pozostawiając pole dla wyobraźni. Nie mamy wprost przedstawionych uczuć- gdy widzimy choćby sprzedaż fortepianu. A przecież odczuwa się smutek. Warto jeszcze powiedzieć o muzyce- wspaniałe uzupełnienie obrazu. Ona też sprawia że podnosi się adrenalina. A przecież nic się nie może wydarzyć strasznego w pojęciu fizycznym.

Przedstawia wspaniałe miłość, wierność, poświęcenie, jak również reżim. Ciekawe jest ukazanie pozyskania sobie zaufania kobiety i jej uczucia, dzięki wybudowaniu jedynej przeszkody- uratowaniu męża ukochanej. Film niezwykle subtelnie ukazuje prawdziwą miłość.

W kwestii minusów- troszkę sposób filmowania wywołuje me lekkie zażalenia, bo wydaje mi się nieco niekonsekwentny- przyspieszenia obrazu. Mimo to nie razi, a więc po prostu duże, zasłużone, brawa! Należą się zwłaszcza jednak Newton. po prostu za piękno.