Kilka spostrzeżeń.
1. żałuję że wybrali parę aktorską Chyra-Cielecka, bo ze względu na to, że są/byli/będą
razem w prawdziwym życiu, czułam się jak jakiś cholerny voyeur.
2. przy całej sympatii dla książkowego pierwowzoru nie mogłam się przekonać do
postaci Ewy. kiedy się obetnie całą otoczkę pt. "odnajdywanie siebie" itd., wychodzi na to,
że oto mamy kobietę dobrze sytuowaną, w stałym związku, która bez skrupułów zdradza
męża. spoko, skoro małżeństwo się wypaliło dla niej i nie kocha już męża - niech
zdobędzie się na uczciwość i go zostawi dla Jakuba. W tym kontekście scena przy
basenie - pewnie zamierzona na podobieństwo kryzysu małżeńskiego z American
Beauty itp. - to pokaz zgnuśnienia bohaterki, która nie chce zrobić czegoś ze sobą, tylko
woli "cierpieć" w nieudanym małżeństwie.
Zamiast tego ona sobie spokojnie kwitnie u boku jednego i drugiego. Poza tym, w całym
filmie nie widziałam ani jednej sceny, która ukazywałaby, że męczy ją sumienie.
3. jak na osobę obeznaną z obsługą komputera (jak wynikałoby z filmu - praca przy
kompie, laptop noszony ze sobą non stop), Ewa coś bardzo niewprawnie pisze na
komputerze, zresztą Jakub podobnie, a jest przecież naukowcem, dla którego komputer
to narzędzie pracy :) niby nic, a jednak odejmuje trochę wiarygodności.

do końca filmu dotrwałam, ale przewijając dłużyzny typu sceny z Nowego Orleanu i
chaotyczne, niewyjaśnione wstawki typu Jennifer. tyle.