Sporo tutaj czytelnej dosadności, ale dużo też ukrytych metafor. Obraz pracuje bardzo dobrze, muzyka robi swoje i to niekonwencjonalny thriller o tym, co jest właśnie od wieków umowną konwencją. Rozmodlone młode towarzystwo kipiące od testosteronu i agresji przekierowane na walkę z wrogiem. Bo przecież ten, któremu trzeba dopiec, którego trzeba zniszczyć to niejako ewolucyjny wytwór każdej religii. Ale jest tu też sporo o podziałach społecznych, predestynacji do bycia lepszym, jednak jest również enigmatyczna historia tego jednego, który chce się wyzwolić, odejść, uciec od piekła, jak nazywana jest przestrzeń tresowania młodych chłopców. Wszystko opowiedziane jako znakomicie funkcjonujący mechanizm zniewolenia. Hermetyczny, groźny, skuteczny. Trochę przerażający, trochę oczywisty w swej wymowie, na pewno intrygująco rozegrany. Mam nad czym rozmyślać.