Przypadkowo dodałam kiedyś do "filmy, które chcę obejrzeć" i równie przypadkowo na niego trafiłam. Włączyłam go z myślą, że chapnę sobie nie za długi film w wolne południe. I okazało się, że siedziałam przykuta do kanapy, nie mogąc się oderwać.

Bardzo dobry obraz, właściwie nie ma tu się do czego przyczepić. Wspaniale "napisane" postacie pierwszo- i drugoplanowe. Wszyscy wyróżniają Curtisa i mają rację, jest słodko - gorzkim oślizgłym wężem wymykającym się wszelkim moralnym i jakimkolwiek innym osądom. Czy był do cna zły? Ja wyróżnię jeszcze Lancaster'a. Introwertyczna postać, typ "ojca chrzestnego", genialnego stratega, który nie wziął jednak pod uwagę jednego zmiennego czynnika w swoich planach - ludzkich uczuć. I czy tylko mi się wydaje, że jego stosunek do siostry był nieco...niezdrowy?

Wspaniałe portrety ludzi (nawet epizodyczne postacie są JAKIEŚ), wartka akcja (wszystko dzieje się w przeciągu 48 h), która skręca co rusz w inną stronę niż zakładałam (także wracając do którejś postaci, którą uznałam wcześniej za nieistotną dla historii), naprawdę inteligentne dialogi (scena rozmowy w restauracji Curtis'a, Lancaster'a i trzech innych bohaterów jest dla mnie jedną z najlepszych scen w historii kina). Coś takiego ogląda się znowu i znowu, żeby wyłapać wszystkie niuanse!

Skojarzenie: "Noc i miasto".