Historia o małżonkach, aktorce i reżyserze, którzy żyją na łonie natury, w chacie nad strumieniem, i realizują opowieść o własnym życiu, przemyśleniach i fantazjach. Praca nad filmem stanowi naiwną próbę szukania
sensu życia.

Trzecia i ostatnia (choć reżyser czasem przebąkuje o ciągu dalszym) część rodzinnej sagi Andrzeja Kondratiuka. Najpierw były "Cztery pory roku" (1984) - film szokujący swą otwartością i szczerością w ukazywaniu prywatnych, wręcz intymnych szczegółów z życia rodziny Kondratiuków, pędzącej leniwy żywot w drewnianej chałupie we wsi Gzowo nad Narwią. Potem przyszło "Wrzeciono czasu" (1995). To, co wcześniej dziwiło i denerwowało, teraz wzbudziło zachwyt krytyki i wiernej reżyserowi widowni. W powodzi amerykańskiej, perfekcyjnej technicznie, lecz myślowo żenującej tandety "Wrzeciono czasu" fascynowało jako dzieło jednego człowieka, mającego do pomocy jedynie żonę i garstkę zaprzyjaźnionych współpracowników. Fantastyczne, ukazujące piękno przyrody plenery; czasem gorzka, czasem humorystyczna refleksja na temat czasu, przemijania i znaczenia filmowej twórczości sprawiły, że o Kondratiuku znów zrobiło się głośno. Mimo programowej afabularności jego "Wrzeciono..." zyskało miano jednego z najciekawszych filmów roku. Zrealizowany zaledwie dwa lata później (zawrotne tempo jak na autora "Hydrozagadki") "Słoneczny zegar" nie miał już tak przychylnego przyjęcia. Być może powstał zbyt szybko, by widownia zdołała ponownie przełknąć taką dawkę niełatwego przecież kina. Akcja (jeśli w ogóle można o niej mówić) ostatniej części tryptyku toczy się znowu w Gzowie. Głównym tematem filmu są wzajemne relacje Kondratiuka i jego żony, znanej aktorki Igi Cembrzyńskiej. Łączy ich nie tylko małżeństwo, ale i wspólna miłość do sztuki. W autoironicznym, często humorystycznym tonie reżyser ukazuje słabość do znacznie młodszych od siebie kobiet; przywołuje wspomnienia z dzieciństwa spędzonego na Syberii; przejmująco mówi o niemal mistycznej więzi, łączącej dwoje ludzi. Więzi, której nie są w stanie rozerwać ani chwilowe odejścia, ani przejściowe kryzysy, ani zdrady. "Słoneczny zegar", podobnie jak dwie poprzednie części tryptyku, jest niejednorodny stylistycznie. Sceny inscenizowane przeplatają się z niemal dokumentalnymi, zgrywa i celowe pozerstwo sąsiadują z powagą i bliską ekshibicjonizmowi szczerością. I chociaż w końcówce filmu są już bardzo starzy, kręcą z uporem dalej ten sam film - film ich życia . . . "Słoneczny zegar".
[filmpolski.pl]

Andrzej, starzejący się filmowiec, mieszkający na łonie przyrody we wsi Gzowo, zwraca kamerę na samego siebie. Wspomina dzieciństwo spędzone na zsyłce w Kazachstanie, kiedy od matki dostawał kawałek chleba i puszczając stateczek z papieru po wodzie marzył o powrocie do Polski. Obecnie pod budką z piwem Andrzej poznaje Romka, któremu proponuje pracę przy filmie, uczy go posługiwania się kamerą. Romek pomaga również przy budowie nowego drewnianego domu.
Andrzej kręci ciągle swój film, którego bohaterami są jego najbliżsi: żona Marynia, znajomi, sąsiedzi, przypadkowi wędrowcy. Kamerę często kieruje na otaczającą przyrodę. Marynia jest producentką filmu i kiedy kończy się taśma, jedzie do miasta po zakupy. Pijani kolędnicy Jan i Mareczek, poczęstowani bimbrem zgadzają się zagrać w filmie. Kiedy topnieją lody, Andrzej przywozi łódką Gosię, która strzyże mu brodę. W jego wizjach powraca fotomodelka Matylda, grająca z nim w kości o jego duszę oraz pojawiająca się naga w płomieniach ognia.
Rozkwita przyroda. Marynia ma za złe ciągłe zainteresowanie Andrzeja innymi kobietami: bliźniaczkami w krótkich spódniczkach, które w czasie jej nieobecności on zaprasza na arbuza i fotografowaniem nagiej Elwiry. Chcąc z niego zakpić, przywozi grupę młodych dziewcząt z agencji artystycznej. W sześćdziesiąte urodziny poucza go głosem dobiegającym z helikoptera. Andrzej po wielu latach zakłada w Gzowie kanalizację.
Jest rok 2016, a zniedołężniali staruszkowie Andrzej i Marynia kręcą ciągle ten sam film.