„Barwa” filmu, klimat zdjęć i ujęć, zarówno wrocławskich plenerów (mimo wszystko bez pretensjonalności i nadmiernej cukierkowatości) jak i scen studyjnych – zdecydowanie na plus.

Natomiast razi mnie nieco wielowątkowość teorii spiskowych. O ile sugestia o powiązaniach „watykańsko-Stasi” byłaby do przełknięcia, to wplecenie w to polskiej kościelnej komisji majątkowej oraz inscenizowanych samobójstw (opętanych) chórzystek jest już daleko idącą fantazją z pogranicza scenariuszowego kiczu:
1. Po kiego czorta wątek zmuszanych do samobójstw (przez „agentów Stasi”) chórzystek? Czy bez tego przekręty finansowe byłyby niewykonalne? To raczej chęć zagmatwania scenariusza i wprowadzenie klimatu „tajemniczości”. Ale bez większego sensu.
2. Ezoteryczne ekscesy w wygłuszonym pomieszczeniu zamykanym drzwiami jak do schronu atomowego. No ktoś tu „popłynął”.
3. Kto wytłumaczy sens postaci naćpanego portiera w apartamentowcu? Czy normalny ochroniarzo-portier nie byłby bardziej przekonujący?
4. Rozmowa w mieszkaniu policjanta (Topa), pomiędzy nim a panią psycholog (Foremniak). W scenie trwającej może z 1,5 minuty, w tle za oknem (po wiadukcie) przejeżdżają 3 pociągi w tym samym kierunku. Z montażu wynika, że de facto jeden po drugim. O kolei coś wiem To technicznie nie wykonalne ze względów bezpieczeństwa na kolei
5. Scena robienia zdjęć lustrzanką „z ukrycia” w pustym kościele. Każdy kto choć raz był w starym, dużym kościele wie, że spust migawki byłby słyszany bez problemu w całym obiekcie.
6. No i wjazd głównej bohaterki do Wrocławia z Berlina przez wiadukt S8 (ten z pylonem). Hmm… przez Poznań czy Warszawę jechała?:)