chociaz jest to pierwszy obraz geniusza kina jakim niewatpliwie jest akira kurosawa, zawdziecza swa slawe bardziej legendzie jaka wokol niego obrosla, niz rzeczywistej wartosci 'artystycznej'. wszystkie kopie filmu mialy byc bowiem przez amerykanow zniszczone, z racji jego propagandowego charakteru. cos sie jednak zachowalo, i oprocz dwoch raczej delikatnych ciec w srodku fabuly, mozemy po szescdziesieciu latach podziwiac debiut kurosawy i sami ocenic czy oskarzenia jakie wobec niego padaly byly sluszne. fakt, ze karykaturalna jest tu zwlaszcza postac higakiego gennosuke, judoki ubierajacego sie na zachodnia modle, od pierwszego ujecia wiadome jest, ze jest to ten 'zly' i z nim glowny bohater stoczy finalowy pojedynek. jednak pomimo iz z poczatku kontrast pomiedzy nim a sugata wydaje sie byc wyrazny, w rzeczywistosci wcale taki nie jest. obaj bowiem reprezentuja postep, u gennosuke przejawia sie w stylu bycia, u sanshiro w stylu walki, nowym, ale odwolujacym sie do odwiecznej tradycji. sugata ma dla niej, dla pokonanego starego mistrza, wielki szacunek, podczas gdy higaki nia gardzi. u kurosawy te dwie strony stocza ostateczny pojedynek w scenerii, ktora bedzie sie pozniej nieodparcie kojarzyla z kinem kobayashiego - wsrod lak smaganych podmuchami wiatru. historia pokaze, ze japonia a wraz z nia takze sam rezyser :) wybierze sciezke gdzies posrodku, ale bez kompromisu, co wyjdzie jej wylacznie na dobre. kraj kwitnacej wisni i arcydziela kurosawy fascynuja dzisiaj tak samo jak kilkadziesiat lat temu, nie tracac nic ze swej unikalnosci. 'sugata sanshiro' dzielem nie jest, ale stanowi wazny punkt w tworczosci mistrza. zdecydowanie brakuje tu toshiro mifune :)