Nagroda najlepszego reżysera Berlinale 1962 była pierwszym tak ważnym, międzynarodowym wyróżnieniem, które otrzymał jeden z najznakomitszych spadkobierców neorealizmu Francesco Rosi, późniejszy laureat Złotego Lwa, Złotej Palmy i wielu innych, nie tylko złotych nagród. SALVATORE GIULIANO to jeden z najukochańszych filmów Martina Scorsese, opisywany przez niego jako hymn dla Sycylii, ojczyzny jego przodków. Tytułowy bohater filmu Rosiego określany bywa mianem “sycylijskiego Robin Hooda”, który nie tylko rabował bogatych, by pomagać biednym, ale też wsławił się, walcząc ramię w ramię z lokalnymi separatystami o autonomię wyspy. Chętnie też wspierał katolickich polityków, na ich zlecenie prześladując komunistów. Giuliano zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, wokół których narosło wiele legend. Najbardziej popularna to ta, że został zamordowany, gdyż wiedział już za dużo i nie był tak użyteczny jak wcześniej. SALVATORE GIULIANO doskonale egzemplifikuje pomysł Francesco Rosiego na kino, które nie ma nurzać się w fikcji czy też odtwarzać z dokumentalną dokładnością fakty, ale stanowić ich autorską interpretację. Dlatego zamiast kreować mitologię sycylijskiego bandyty, reżyser stawia hipotezy i na ich podstawie prowadzi niemalże detektywistyczne śledztwo nie tyle dotyczące postaci samego Guliano, ile rzeczywistości, w jakiej funkcjonował. Tytułowy bohater bardzo rzadko pojawia się na ekranie, najbliżej niego jesteśmy i poznajemy jego fizyczne oblicze, gdy ten leży martwy w kostnicy. Film rozpoczyna się od majestatycznej sceny podwórza, na którym leży trup Guliano, co wzbudza niemałą konsternację nie tylko wśród zebranych gapiów, ale też policyjnych oficjeli. Oni chcieliby jak najszybciej po prostu pozbyć się ciała. W późniejszych retrospektywach poznajemy dzieje współpracowników watażki. W ich opowieściach Rosi precyzyjnie odtwarza, według niego, najbardziej prawdopodobny bieg wydarzeń, ujawniając okrutne mechanizmy władzy, których ofiarą mógł paść Guliano. Tajemnice, niedopowiedzenia, niejasności pozostawiają Rosiego i jednocześnie widzów z wątpliwościami, podsumowanymi w otwartym zakończeniu filmu – insiderskim, neorealistycznym kryminale społecznym.