Niektórzy to potrafią - zatrudnią kilku aktorów, piszą im życiowe, niebanalne jednak, teksty wpisane w scenariusz, który - wydaje się - napisało samo życie. Tak mamy w przypadku filmu "Nie uratujesz się sam", który spadł na mnie jak przysłowiowy grom z przysłowiowego nieba. Postacie są tak prawdziwe, jak moi sąsiedzi, ba - jak ja sam z żoną sprzed lat. Bywa że denerwują nas, bo my - oczywiście, jak zawsze i wszędzie - wiemy lepiej, jak zrobić i co powiedzieć w danej chwili, tyle że... siedząc przed ekranem. Wielka miłość czy wielkie pożądanie? Kto zawinił, że skończyło się to, co miało wiecznie trwać? Czy na pewno się skończyło? Czasami bohaterowie spełniają wszelkie warunki, by nazwać ich niezbyt rozgarniętymi czy wręcz nienormalnymi (w sensie potocznym, a nie klinicznym); ją wkurza, że on nie dotrzymuje słowa, jego - że ona słabo wierzy w jego pracę. Wydają się odklejeni, choć przecież to taka piękna miłość, szkoda, a może... Bardzo chętnie podejmuję trop "nienormalności" bohaterów, sam taki jestem, więc czuję się niemal jak we własnym domu. Wielki uczony, Konrad Lorenz, laureat Nobla sprzed lat, gdzieś na obrzeżu swej naukowej twórczości stwierdził: „Wielu ludzi wydaje się «normalnych» tylko dlatego, że zamilkł w nich głos człowieczeństwa.” Więc ja chcę być nienormalny. Ostatnie pytanie - czy oni się zejdą? - jest pytaniem otwartym. Mnie się wydaje, że tak, że spróbują... Chciałbym się nie pomylić.