Tak wiele rzeczy przypomina o stracie bliskiej osoby. Wspólne, długie rozmowy przy gramofonie i lekturze książek, psiak o zapachu bułki maślanej, młodzieńczy wigor i spontaniczność, która stoi w opozycji do pragmatycznego i spokojnego stylu życia, skupione i pełne zrozumienia spojrzenie.

George próbuje pogodzić się ze śmiercią ukochanego, który zginął w tragicznym wypadku. Wpada on w depresję, która ostatecznie prowadzi go do planowania samobójstwa.
Tak, to film o homoseksualistach, ale równie dobrze ta historia mogła spotkać kobietę i mężczyznę. Twórcy nie próbują wbijać nam do głowy młotkiem, że uczucie bohaterów jest poprawne politycznie, a homofobia to jeden z grzechów głównych, z którym walczyć muszą bohaterowie filmu. To jedynie przykład, tu chodzi o siłę tego uczucia, o przywiązanie do drugiego człowieka.
Tom Ford chce udowodnić, że miłość tu uczucie uniwersalne, nie przypisane do konkretnych osób, do konkretnej płci, wieku czy gamy zainteresowań. Jemu nie chodzi o to, kto jest katalizatorem emocji na ekranie, on je po prostu pokazuje.
Początkowo - smutek, rozterka, zagubienie, pierwsze objawy załamania nerwowego, które potęgowane są jeszcze mocniej przez widma przeszłości budzone w bohaterze każdego dnia, w każdym miejscu, podczas każdej rozmowy.
Stopniowo jednak, wszystko ulega powolnej zmianie. Główny bohater odnajduje ukojenie w zwykłych rozmowach z ludźmi, którzy są jedynym ratunkiem podczas dojmującego przygnębienia. I odkrywa na nowo maksymę, że "człowiek to zwierzę stadne" i tylko w stadzie może otrzymać zrozumienie, motywację, miłość.
A kiedy wreszcie odkrywa, że małe rzeczy i zwykli ludzie tworzą świat, który nas otacza i w którym warto żyć, nadchodzi Ona. Nieubłagana, nie mierząca czasu, ironiczna.

"Single Man" to poetycka opowieść o miłości, smutku i śmierci. Wszystko to zakrawa o banał, zwłaszcza jeżeli spojrzeć na ostatnie sceny filmu.
Podstarzały profesor zaprasza młodego chłopaka do domu. Flirtuje z nim, próbuje rozbudzić młodzieńczą fascynację, wbić się klinem w budzącą się seksualność.
Czy film skończy się zbliżeniem, a tym samym smutną konkluzją ,że do szczęścia wystarczy fizyczność, którą można określić jeszcze smutniejszą sentencją: "Nie ma ludzi niezastąpionych"?