Popatrzmy na ten film z całkiem innej perspektywy, a nie oczami przedszkolaka, który "notując w głowie" opinie otoczenia mógłby powiedzieć:"ci ludzie są gejami, więc są źli, w takim razie cały film jest również zły". Jak dla mnie jest to wspaniała historia miłości - nie romansidło z genialnym "happy endem", ale zwierciadło życia osoby, który przeżyła tragiczną sytuację związaną z ukochaną osobą. Czy nie jest tak, że po utracie bliskiej osoby, wciąż wracamy do miejsc, gdzie spędzaliśmy z nią najlepsze chwile swojego życia?Czy nie jest tak, że gesty, słowa przypominają nam o niej krok po kroku?Wreszcie, czy nie jest tak, że uważamy, iż nie znajdziemy już drugiego człowieka, dzięki któremu każdy dzień miał sens?
Koncepcja "chwili" - każdy gest, ruch oczu, brwi, ust osób przypominających kochanka, spotykanych w drodze do i z pracy łapczywie wręcz "połykany" przez tęskniącego profesora. "Chwila" nieokreślona, czas dłużący się po stracie ukochanego - a więc "chwila" coraz dłuższa, a szczególnie w momentach wspomnień.
Koncepcja czasu - granica jednego dnia - wspomnienia, strach, ból i szczęście w jednym.
Idealny dźwięk - nic dodać, nic ująć.