Nazwa tego dokumentalnego filmu o muzyku znanym jako Scott Walker pochodzi od tytułu piosenki "30 Century Man" z albumu "Scott 3" i przedstawia on losy jego muzycznej kariery. Przybliża m. in. sposób pisania piosenek jak i przedstawia sceny z sesji nagraniowej jego ostatniej płyty :"The Drift", włączając w to sposób nagrywania dźwięków uderzeń dłonią w porcję mięsa wieprzowego, wpisujących się w linię instrumentów perkusyjnych. Już sam wygląd Scotta: często w zwykłej koszulce, w czapce z daszkiem mógłby zadziwić niejednego fana jego wyrafinowanej muzyki. W tworzenie filmu zaangażowane były takie postacie jak np. pozostający pod ciągłym wrażeniem twórczości tego artysty Dawid Bowie, czego dowodem są covery jak i częste naśladowanie stylu śpiewania. Poza rozmowami z samym Scottem, w filmie możemy zobaczyć wiele innych, mniej lub bardziej znanych polskiej publiczności osób. Film jest swego rodzaju manifestacją uznania dla geniusza popu, jak określa się Scotta Walkera, choć muzyka tworzona przez tą postać już dawno wymknęła się wszelkim klasyfikacjom.

The Sun Ain't Gonna Shine Anymore było sztandarową pieśnią swingującego Londynu i w połowie lat 60. przyniosła grupie Walker Brothers międzynarodowy sukces. Założycielem i liderem tej farmacji był amerykański basista i wokalista Scott Walker. Jeszcze w 1967 roku, u szczytu sławy, zespół rozpadł się. Scott Walker, który karierę rozpoczynał jak basista Los Angeles' Sunset Strip, inaczej niż jego otoczeni wianuszkiem rozwrzeszczanych dzieciaków konkurenci z The Beatles czy The Rolling Stones, zajął się czymś zupełnie nowym. Mógł się stać drugim Frankiem Sinatrą, muzykiem grającym w kasynach Las Vegas, jednak na to również sobie nie pozwolił. Muzyk kochał filmy Ingmara Bergmana, czytał Jean-Paul Sartre'a i słuchał Jacquesa Brela. Do dziś jest postrzegany jako jedna z najbardziej wpływowych postaci w historii muzyki pop, ale także jako wielka tajemnica. W filmie Stephena Kijaka wielu sławnych muzyków i miłośników twórczości Walkera, m.in. David Bowie, Brian Eno i Jarvis Cocker (Pulp), mówi jak wielki wpływ miała na nich twórczość Walkera. Sam bohater również analizuje swoją sytuację: Stałem się Orsonem Wellesem przemysłu muzycznego. Ludzie lubią jeść ze mną lunch, jednak nikt nie chce sfinansować żadnego projektu.