ani dzieło, ani nawet dziełko. Momentami karykaturalny, przejaskrawiony, poszatkowany, chaotyczny, niezrozumiały, nieprawdziwy. Ale jednak dostrzegam w nim momenty, które mają wartość. Dostrzegam też inność spojrzenia skandynawskiego reżysera. Dla naszej mentalności ani stosunki rodzinne, ani miękkie przejście Sebastiana z dzieciństwa w dorosłość, ani akceptacja wyzierająca z każdego rogu, nie są zrozumiałe, nie są do przyjęcia. My lubimy tąpnięcia, rozdarcia, piętna, które towarzyszą inności każdego dnia. Skandynawia daje inne spojrzenie, bo tam po prostu inaczej się odczuwa i wychowuje. Ani lepiej, ani gorzej - inaczej.
Sebastian to 16-latek, który ma swoje bunty, fascynacje i tajemnice. Ma też rodziców i przyjaciół, którzy - wbrew temu do czego jesteśmy przyzwyczajeni - akceptują jego rozterki, poszukiwania i w końcu prawdę o nim jako geju. Ta bezbolesność całego procesu, o którym mówi film, zadziwia i rozczarowuje. Nie możemy znieść takiej normalności. I to chyba jest najbardziej nienormalne.