Dla mnie jest tu wszystko, i to przedstawione ze świetnym wyczuciem, idealnie skomponowane: Zbrodnia, zagadka, powolne rozwikłanie tajemnicy. Ludzie dobrzy i źli, perfidni i wyrachowani oraz ofiarni i oddani, mimo że nie pozbawieni wad. Wielka miłość (miłości), która niejedno ma oblicze. Zemsta i kara, dążenie do sprawiedliwości, wiara w nią i walka o nią, a jednocześnie świadomość, że świat wcale taki sprawiedliwy nie jest i trzeba z tym żyć. Te momenty, których każdy w życiu żałuje albo będzie żałował, że nie zadziałał, że czegoś nie zrobił, choć mógł, bo nie starczyło albo odwagi, albo nie uświadamiał sobie czegoś, co teraz jest dla niego oczywiste. Wiele życiowości i uczucia. Odniesienia do klimatów politycznych danej epoki i próba rozliczenia przeszłości (narodu?). Prawdziwa, dozgonna przyjaźń, która niejedno wybacza, choć wydaje się, że czasem nie powinna. To, że niektóre wady ludzkie są niewybaczalne, a z innymi idzie żyć (choć nie jest to proste). Bardzo fajne smaczki w osobowościach postaci, ich poczuciu humoru. Dobra gra – mimika, spojrzenia, drobne szczegóły, które nienachalnie coś pokazują. Nieprzewidywalne zakończenie. I to coś, co sprawia, że człowiek czuje się dobrze, wychodząc z kina, choć nie potrafi do końca sprecyzować, co dokładnie – może nie wesołość, ale pozytywna, mobilizująca zaduma. Taka, która działa jak bodziec do tego, żeby kiedyś, na stare lata, można było powiedzieć o sobie: jednak tak do końca wszystkiego nie spieprzyłem.