"Sekretne światło" zawiera w sobie konwencjonalną igraszkę z widzem, którą na długo zapamiętam. Przez pierwszą godzinę nie jesteśmy bowiem w stanie przewidzieć co się wydarzy, a wszelkie oczekiwania rozmijają się z tym co później zobaczymy. Intro ukazuje jak matka z dzieckiem zatrzymuje się na autostradzie i byłem przekonany że nastąpi tragedia (jedno z nich umrze). Tymczasem nie następuje nic: dwójka się nudzi póki nie przyjeżdża pomoc. Wtedy też obraz przybiera kształt małomiasteczkowej obyczajówki gdzie nowo przybyła osoba zamąca lekko atmosferą zamkniętej społeczności. Klimat jest sielankowy, a wtedy reżyser robi to czego oczekiwaliśmy po wstępie- wprowadza motyw porwania oraz morderstwa małego chłopca. Ten zwrot spada na nas jak grom z jasnego nieba i zamraża ciepło filmu o 180 stopni.

Niestety jakkolwiek wymyślnie wodzi widza za nos Chang-dong Lee, omawiany obraz uważam za dużo gorszy od wszystkiego co nakręcił wcześniej, wliczając w to nawet "Zielone rybki". Powodem jest trywializm pojedynczych scen. Walka między chrześcijanami a ateistami to ograne kłótnie ("czemu bóg pozwala na zło", "bo mamy wolną wolę). Dużo tu też sekwencji podczas mszy świętych, które można zobaczyć wybierając się do dowolnego kościoła. Nie widzę sensu wstawiania tak olbrzymiej liczby tych scen. Festiwal dłużyzn nie pobudził mnie do myślenia, a wręcz przeciwnie, pogłębiał irytację.

Do tego dołączam o grona przeciwników Kang-ho Song. W "Zagadce zbrodni" wykreował on brutalnego policjanta, który niewiele myśli. Tutaj jest on jeszcze bardziej denerwujący. Gra 40 latka o mentalności gimnazjalisty, koniecznie chcącego poderwać główną bohaterkę. Nie wiem czemu służyły te niekończące się zaloty, lecz oglądanie ich oraz jego maniery komika, było dokuczliwe.

Dwie i pół godziny to czas w jakim reżyser chciał przekazać swoje rozważania na temat religii. A przecież w "Oazie" celnie uderzył w kościół zaledwie dwoma krótkimi ujęciami z księdzem jako bohaterem. Nie warto było rozwijać tego tematu.