Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony tą adaptacją, bo pomimo pewnej przewidywalności (takie zakończenie miał swego czasu co drugi thriller), film okazał się bardzo zabawny. W sensie, świadomie żonglujący atmosferą dreszczowca, a jednocześnie sporo tu karykaturalnych postaci, zabawnych punchlines... Mort Rainey zagrana jest totalnie na luzie, jakby parodia samego Stephena Kinga łącząca jego alkoholowe lata oraz autoironiczny humor z "Pamiętnika rzemieślnika".

Sporo tu też nawiązań do prozy samego Kinga:
- Wybór obsadowy Timothego Huttona, który zagrał w filmie "Mroczna połowa", opowieści o pisarzu, którego alter ego zaczyna żyć własnym życiem. Oczywiście adaptacja prozy króla.
- Mort Rainey mieszka w chatce na odludziu, skrywając sekrety przeszłości, a szeryf coś podejrzewa. Zupełnie jak Annie Wilkes z "Misery".
-Motyw pisarza popadającego w szaleństwo to oczywiście podobny motyw do "Lśnienia". Na tym jednak nie koniec. Tutaj też żona odkrywa, że przez cały czas mąż pisał w domu to samo. Napis "Shooter", który rozwija się jako "Shoot Her" to jakby wariacja na temat "Redrum" czytanego od tyłu jako "Murder". Zaś wybór obsadowy Johnny'ego Deppa aż się prosi by wykrzyczeć "Here's Johnny" gdy aktor przybiera obłąkańczą twarz.
-Poprawianie zakończenia to istotny motyw, gdyż reżyser faktycznie zmienia zakończenie kingowskiego opowiadania. I to dokładnie tak samo: w oryginale mieliśmy happy end, tutaj psychol tryumfuje.
-A sam fakt, że ofiary zostają pochowane w polu kukurydzy przywodzi nam opowiadanie "Dzieci kukurydzy", wcale nie uważam tego za daleko idącą nadinterpretację. Wszakże w obu wariantach kukurydzę podlano krwią.