Chiński Nowy Rok. Na rybiej farmie potentata Wu Ye szykuje się kolacja sezonu. A właściwie – ostatnia wieczerza. Zdemobilizowany, okaleczony żołnierz dożywa swoich dni na wózku inwalidzkim. W najprostszych czynnościach musi pomagać mu żona, obecnie bardziej już pielęgniarka. Wu Ye nie jest w stanie się sam poruszać, nie jest nawet w stanie mówić, mimo to otoczony jest powszechnym szacunkiem, bo jest bohaterem wojennym. Jest też głównym statystą i elementem noworocznej ceremonii, której groteskową choreografię wyznacza rytm kolejnych dań, przemów i toastów. Aktorami są jego domownicy i pracownicy, których sprawne ciała – poprzez grę słów i gestów – są w stanie wchodzić w międzyludzkie relacje i tworzyć społeczne sensy. W przeciwieństwie do nieruchomego ciała Wu Ye, zredukowanego do swego niemego, bezsensownie zwierzęcego wymiaru, z którego wydobywa się tylko w czasie niepokojąco dwuznacznych, zawieszonych w oparach opiumowego dymu, erotycznych zbliżeń.