Przedziwna hybryda filmowa połączenie dramatu psychologicznego z kinem politycznym. O to pogrążona w depresji matka - milcząca, lecz pamiętna rola Carli Gaviny, nie radzi sobie z odejściem męża oraz z trójką co raz bardziej nieznośnych dzieci, które zafascynowane hasłami rewolucyjnymi płynącymi z wiecznie włączonego telewizora i zaczytujące się książkami naukowych doprowadzają siebie i wszystko co im staje na drodze do unicestwienia. Najbardziej szokująca jest obojętność rodziny na kolejne co raz bardziej krwawe wybryki dziatwy - wszystko przyjmowane jest ze stoickim spokojem - zdawkowe rozmowy dorosłych, ciasteczka na stole, kawa, herbata, pęknę kwiaty w wazonie. Nasza bezradna bohaterka ucieka co raz częściej z domu ostatecznie przyłączy się do samozwańczej grupy wywrotowej, która walcząc z zachodnim kapitalizmem np. podkładając bomby pod fabryki zachodnich koncernów. Cały film utrzymany jest w jaskrawej tonacji chwilami przypominające ówczesne kino godardowskie, zaskakujący jest też czarny humor doprowadzony tutaj do skrajności. Reżyser mnoży tematy i nie może się zdecydować jaką konwencję przyjąć , czy jest to kino zaangażowane, czy bardziej dramat rozpadu rodzinny, czy też czarny komediodramat. Ścieżka dźwiękowa Ennio Morriconne przerasta sam film. Tym razem kulą w płot, ale w sumie można zobaczyć.