Mam do tego cyklu wielki sentyment i uznanie. W prawdzie kilka spraw już się dzisiaj trochę zestarzało (np. momentami gra aktorska jest jakaś taka sztywna), to jednak sposób filmowania, przemyślane kadry i bardzo często wartka akcja, sprawiają, że cenię ten cykl o Sherlocku Holmesie.
Nawet nie trzeba tego traktować jako adaptację opowiadań Conan Doyla, bo i tak większość odcinków jest zmyślona przez twórców filmu i osadzona w realiach drugiej wojny światowej.

Holmes w wykonaniu Rathbone'a jest inny niż ten, którego opisał Doyle. Chociaż wizualnie Basil Rathbone jest wprost idealnym odtwórcą tej roli. Natomiast po raz pierwszy w historii adaptacji opowiadań postać Watsona została aż tak uwypuklona i jest równoprawnym bohaterem razem z Holmesem.
Niestety z jakiś dziwnych powodów wymyślono, żeby Watson był aż nad to prostoduszny, nieco gapowaty. Skąd ten pomysł? Chociaż trudno odmówić uroku Nigelowi Bruce'owi.

Tak więc, mimo, że seria ma swoje wady, to jednak klimat całości jest nie do przebicia. Kiedyś filmy realizowano z ogromną starannością, kładąc nacisk na kadr. To są niemal obrazy. To spojrzenie kamery pod różnym kątem, z lekkim odchyleniem, te cienie kładące się na ściany itd. Rewelacja.

Fabuły też są pomysłowe i bardzo fajnie przetwarzają wątki z opowiadań.
Ale o tym przy innej okazji i może w innym wątku.