Tommy Wirkola nie jest twórcą szczególnie poważanym, choć jego filmy w pewnych kręgach cieszą się zasłużoną sławą. Tym razem spróbował nieco poważniejszej tematyki, dość starannie ukrytej za wizją ponurej, orwellowskiej przyszłości. W miarę rozwoju akcji widz usiłuje dociec, o jakich filmach myślał reżyser. "Brasil"? "1984"? "Ludzkie dzieci"? A może coś lżejszego? Jakiś harlequin sci-fi? Wszystkie chwyty dozwolone, aby przekazać swoją wizję i zadać parę niewygodnych pytań. Tak, tym razem mamy do czynienia z poważnym problemem, przemyślnie zamaskowanym dystopicznym sztafażem. Jeśli odrzucimy sensacyjną otoczkę, to zostaniemy sam na sam z wątpliwościami, na które nie będziemy umieli znaleźć odpowiedzi - co z przeludnieniem, w jakim świecie przyjdzie nam żyć, kto i w jaki sposób będzie sprawował rządy. Czy ktoś uczciwie, szczerze i wyczerpująco rozwieje nasze wątpliwości? Obawiam się, że nie!
W filmie możemy dostrzec też niewątpliwy konflikt pomiędzy władzą a społeczeństwem, konflikt zarysowany może niezbyt odkrywczo (a czy da się go opisać w nowatorski sposób?), jednak skłaniający i nas do spojrzenia innym okiem na ludzi u steru władzy. Każdej władzy, naszej również. Społeczeństwa, a za nimi i sprawujące władzę elity hołdują naiwnemu przeświadczeniu, że narastającym społecznym i gospodarczym napięciom da się zapobiec drogą rozważnych, intelektualnych, a zarazem arbitralnych rozstrzygnięć. Tak się jednak nie dzieje, natomiast obserwacja przyrody wskazuje na ozdrowieńczą siłę wszelakich kataklizmów.
Wracając do filmu uważam, że jego siła tkwi po pierwsze w mocnym przekazie aktorskim, który dała nam Noomi Rapace w naprawdę znakomity sposób wcielająca się w symultaniczną rolę siedmiu (!) sióstr, a także w wielowątkowych dywagacjach, które może snuć widz w czasie oglądania filmu i po jego zakończeniu. Zwłaszcza po zakończeniu!
Nie wolno pominąć nienagannych jak zawsze Glenn Close i Willema Dafoe, a także pozornie nieporadnej postaci zakochanego w Karen Adriana Knowlesa, w którego wcielił się holenderski aktor Marwan Kenzari.
Zatem cóż, zachęcam do oglądania i nieco głębszego spojrzenia na obraz, bo często zdarza się, że pozorny blichtr skrywa za sobą ważne, acz skrzętnie ukryte przesłanie.