wdepnęłam na forum, by zamieścić swoją interpretację, ale po przeczytaniu Twojej stwierdzam, że mamy takie same przemyślenia:) Ciekawy jest też dialog jaki prowadzi Janek z tym panem który go podwozi na początu filmu. Główny bohater zadaje mu pytanie typu co by bylo gdyby nie było dróg, na co tamten odpowiada, że drogi muszą być czy zawsze były..a zastanawiające jest dla mnie to, że Olbrychski pojawia się w filmie po incydencie z siekierą, w czasie zakrapianej alkoholem zabawy. Ten z siekierą szuka swojej żony, która prawdopodobnie go zdradza, więc Janek widząc do czego doprowadza miłość myślę, że stracił sens swojej drogi- miłość idealna, na wieczność nie istnieje

Ciekawostka: autorem dialogu z początku filmu, między Jankiem Praderą a maszynistą Bartoszko, nie jest Edward Stachura, a Edward Redliński i był "ilustracją" literacką do zdjęć w albumie fotograficznym Wiktora Wołkowa, w rozdziale "Drogi".

Radzę obojgu Wam przeczytać książkę Stachury pt. "Siekierezada". Pamiętajcie, że jest to film poetycki, nie należy więc odbierać obrazów takimi, jakie je widzicie. Zresztą, film powstał po śmierci Edwarda Stachury, a powszechnie wiadomo, że autor nie do końca zgadzał się z reżyserem w kwestii fabuły. Dlatego też, reżyser zrobił film jakby w hołdzie dla poety, ale jednak bez zgody autora na niektóre sceny.

Radzikus ma rację. Wy Panowie wyżej myślę że trochę staracie się przekombinować. Siekierezada film a książka to dwa trochę inne dzieła. Ponieważ moim zdaniem Siekierezada film pokazuje zamiast Janka to Steda ( wiadomo Stachura to życiopisanie, ale Stachura nie żyje już gdy film powstaje ) i dlatego treść jest zmieniona, stąd moim zdaniem kompletnie inne zakończenie. Ciekawie jest przedstawiona Gałązka Jabłoni w filmie. Można powiedzieć że nie żyje, bądź że się śni. Leszczyński nam nic nie wyjaśnia daje możliwość do interpretacji. Osobiście widzę to tak że Gałązka jest tak ściśle związana duchowo z Jankiem że dba o niego zawsze. A ostatnia scena, to zwykły zły sen, który wiąże się z książkową mgłą, zwykły impuls. W książce impuls jest dobry ( chociaż nie do końca ) w filmie ewidentnie impuls jest zły. Przynajmniej ja tak to odbieram. Natomiast w książce ewidentnie Gałązka Jabłoni żyje i istnieje i każdy kto zna Stachurę wie o jaką osobę chodzi. To samo z Michałem Kątnym w książce jest i żyje. ( Tutaj pojawia się to że Stachura był każdym z nich, Michałem, Jankiem, Edmudem Szeruckim ). Ale Swoją drogą pytanie do was jak interpretujecie zakończenie w powieści Stachury? Ponieważ moim zdaniem tutaj film lepiej to zrobił, powiedzmy że o ile mgła która dręczy Janka jest dobrze napisana wcześniej, To końcówka kompletnie mi nie pasuje.

Hmm... Zależy co chciał przekazać Sted, a co Leszczyński. W filmie przecież też Kątny żyje, bo Pradera zostawia mu list pożegnalny. Ciężko to zinterpretować, i nawet nie próbuję. :)
Co do zakończenia w książce, to uważam, że Pradera po prostu zamarzł, bo opanowała go ta słynna mgła, ale to jest moje prywatne i bardzo proste zakończenie. :)

Właśnie obejrzałem i jak dla mnie, to kwestia jest prosta, główny bohater stracił swoją kobietę i bije się w myślach między dołączeniem do niej, a życiem dalej, mówi o tym że ma swoją jedyną, bo była jego jedyną i nie może się z tym pogodzić, że ją stracił, jedzie pracować przy wycince, myśli, że go to jakoś odciągnie od straty kobiety, inne miejsce, dlatego też aż z północy, inne zajęcie, ale okazuje się, że to nic nie daje, uczucie w nim pozostaje, nic się nie zmienia więc postanawia na końcu popełnić samobójstwo... Gdyby był tylko samotny i tyle, to by nie popełnił samobójstwa, a że końcówka w sumie jest do interpretacji widza, to ja interpretuje, że popełnił samobójstwo, a popełnia się je jak się ma naprawdę porządny powód, takim mogłaby być utrata ukochanej.

Zgadam się z tym, że ją stacil. Jednak wg mnie ona zmarła. W początkowej części filmu ukochana Janka mówi mu, żeby odszedł. Ja to interpretuje tak, że chce ona aby nadal żył. Jest to jakby nowy początek, jakaś nowa szansa. Pojawia się motyw wędrówki, bohater szuka nowego miejsca, w którym będzie w stanie uporać się z tą stratą. Mimo to, nie odnajduje w życiu sensu, nie udaje mu się zrealizować celu, traci wiarę. Na koniec Janek ma sen- ukochana mówi mu, że może już do niej dołączyć. Dlatego popełnia samobójstwo.

Ale pamiętaj, że Janek, w jednej ze scen, po ucieczce przed kłusownikami, mówi Peresadzie, że chce mu się płakać, chociaż jeszcze nie ma powodu. Chce mu się płakać na skutek czegoś, co dopiero nastąpi. W książce jest to bardziej jasno powiedziane. Janek myśli o śmierci Gałązki Jabłoni, wie, że ona prędzej czy później umrze i nie chce na to patrzeć, nie chce doczekać momentu, kiedy będzie musiał patrzeć na odejście kochanej kobiety, a ten sen, po którym wychodzi na tory, to jakby wizja przyszłości. Tak ja to interpretuję. :)

Nie czytałam książki, więc wypowiadam się tylko na temat tego jak odebrałam film :) Być może gdybym czytała, interpretowalabym to inaczej. Pamiętam przytoczona przez Ciebie scenę, jednak trudno mi się zgodzić z Twoją wersją. "Chce mu się płakać, chociaż jeszcze nie ma powodu" - póki jest życie , jest nadzieja, ciągle szuka sensu w ,ale powoli wzbiera w nim smutek, rezygnacja. Wg mnie na końcu popełnia samobójstwo - ostatnia scena (zwalone drzewo) symbol końca życia. Naprawdę można by godzinami dyskutować nad różnymi wariantami interpretacji, film świetny i bardzo mi się podobał.

Zgadzam się z Tobą, że póki życia, póty nadziei, ale Pradera, moim zdaniem tej nadziei nie ma. Zresztą, film jest wizją reżysera, Leszczyńskiego, który zrobił film po swojemu, po śmierci Steda. Za jego życia nie mogli się dogadać z Leszczyńskim. W filmie oczywiście popełnia samobójstwo, ale w książce jest zupełnie inaczej. Nie będę Ci mówił jak, bo być może jeszcze przeczytasz i nie chciałbym Ci spojlerować. :)
W każdym razie też lubię ten film i często do niego wracam. Pozdro.

Michał Kątny też stracił ukochaną, ale jakoś nie pchnęło go to do samobójstwa.

Tak naprawdę nie sądzę, żeby to miało większe znaczenie dla fabuły filmu. Może on sobie tę miłość wyobrażał, a może ją bezpowrotnie stracił z jakiegoś powodu. Umarła, zostawiła go, bo znalazła kogoś innego, bo ją w jakiś sposób zranił, albo ona zraniła go tak, że już nie było odwrotu. Kochał ją, ale wiedział, że czuł, że stracił na zawsze i nigdy więcej tej miłości nie zazna, a zostanie jedynie cierpienie i pustka, której nie da się wypełnić. Jeśli to była pogoń za jakimś wymarzonym ideałem, to też ogarniała go taka sama pustka i poczucie beznadziei. Dlatego w końcu podjął taką, a nie inną decyzję.

Dorzucę od siebie małe spostrzeżenie. Dziwne to nawet dla mnie, że nikt o tym nie wspomniał, no przynajmniej nie zauważyłem.W "Siekierezadzie", występują postacie z Konopielki, tj. Kaziuk, dziadek Bartoszko i bibliotekarka. Nawet są grani przez tych samych aktorów. Jedynie postać grana przez Joannę Sienkiewicz w "Konopielce" była nauczycielką, ale może potem została bibliotekarką? Kto wie. No i oba film nakręcił Witold Leszczyński. Przypadek?

Trochę wam te poetyckie wizje ograniczę, ale Gałązka Jabłoni istniała. Nawet wiadomo kim była.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zyta_Oryszyn

Zastanawiające są te osy w filmie wychodzące z oczu, film trochę nudny na początku, potem ok. Nie wiadomo czemu na tej wsi tak mało domów. Olbrychski zagrał świetnie. On w każdej roli dobry.

Dobrym człowiekiem? Ta jego miłość to wynaturzona tęsknota jego chorego ego.

Całymi dniami marzy, o tym by ktoś go ubóstwiał ponad życie. Wpatrzony w siebie psychik.