Przeczytałem te utarczki słowne poniżej, i, uważam, skupmy się na filmie.
Film jest bardzo dobry, bo prawdziwy. Dlatego wielu wypowie się, że nudny.
Jak rzadko w filmach amerykańskich mówi o prawdziwym życiu, a nie o agentach CIA, FBI, kosmitach, mafii, dzielnych a nieśmiertelnych stróżach prawa,wampirach, wilkołakach, czarodziejach i innych bzdurach. Mówi o życiu na prowincji, nie na Wall street ani Beverely Hills.
Ktoś wypowiadał się, że w jego rodzinie nie ma miejsca na bluzgi ani narkotyki. Gratuluję. Ale niestety u większości jest miejsce, i z takimi problemami żyją na codzień. A cierpienie, choroba nowotworowa? To codzienność we współczesnym świecie, także u nas. nie może nikt powiedzieć, że go to nie dotyczy, bo przecie nie znasz dnia ani godziny.
Co do aktorów: Meryl Streep nie ma sensu omawiać, przyzwyczaiła nas do genialnych ról. Tyle, że dziw bierze, że im starsza tym lepsza.
Ale Julia Roberts. Przeraziła mnie. W sensie pozytywnym w jakiś sposób. Zagrałą potworną wiedźmę: jej wyostrzone rysy twarzy, zacięta mina, budzi przestrach. Taka kobieta może zabić/ zresztą widać było, jak wpadała w furię/. miła dziewczyna z szerokim uśmiechem,łagodna, starzeje się w okropny sposób. Ostre rysy, zacięte usta. Brrrr...
Wspaniała rola, julia bardzo zyskała u mnie jako aktorka. Ale boję się jej.
Komedia? Naprawdę zaliczył to ktoś do komedii? Toż to dramat psychologiczny. Nie znam pana wellsa, ale momentami zdawało mi się, że film mógł reżyserować Polański/ nie w USA, rzecz jasna/.