Sils Maria to malownicza miejscowość w szwajcarskich Alpach do której podążają, lekko ''podstarzała'' światowej sławy aktorka Maria Enders, wraz z asystentką Valentine. Celem wizyty jest uroczystość związana z uhonorowaniem jednego ze znanych reżyserów. Po drodze jednak dochodzi do przykrego wydarzenia krzyżującego zamiary obu kobiet. W taki oto sposób, rodzi się spontaniczny plan pobytu. Opis wydaje się nieciekawy, ale nic bardziej mylnego, nawet zdając sobie sprawę z tego, iż Olivier Assayas, absolutny ojciec projektu, utorował swój film dialogiem, czyli jak to niektórzy twierdzą, stworzył obraz przegadany.
Maria zdająca sobie sprawę z tego, iż jej sceniczny czas powali przemija, coraz częściej sięga w przeszłość, by przywołać wspomnienia, które w ogromnym znaczeniu ukształtowały jej obecne życie. Gdy natrafia się niepowtarzalna okazja zagrania w popularnej oraz znanej jej sztuce ''Wąż Maloja'', po namowie i przemyśleniach, postanawia zmierzyć się z demonami przeszłości. Marii nie chodzi o bycie na pierwszych stronach tabloidów, a ponowne wcielenie się w jedną z najważniejszych ról życia. Paradoksalnie, tym razem będzie dającą się uwieść kobietą, a nie tak jak przed laty młodą uwodzicielką. Ta rola przeznaczona jest bowiem dla wschodzącej gwiazdy Jo-Ann Ellis, która dopiero sięga po swoje pięć minut. Przed Marią stoi więc trudne zadanie. Czy wytrzyma presję czasu i otoczenia. Warto się przekonać osobiście.
Zostawię jednak treść w spokoju i skupię się na grze trzech aktorek; Binoche, Stewart i Moretz.
Juliette jest po prostu świetna. Zarówno sama aktorka jak i postać, którą tworzy, to bardzo duży atut filmu, sprawiający, iż ocena automatycznie ma prawo poszybować w górę. Binoche gra na przemian zwiewnie i przytłaczająco, budzi sporo emocji, daje jeszcze więcej radości i chyba mam kurzą ślepotę, bo nie dostrzegam w jej grze manieryczności.
Maria mimo problemów z jakimi musi się zmierzyć, ani przez chwilę nie jest pretensjonalna, nie próbuje grać ofiary, kogoś, komu wypadałoby współczuć. Podejmuje walkę z samą sobą i się tego nie wstydzi. Widz chłonie ją dosłownie całą i nawet w obwisłych na tyłku dresach jest nadal kobietą z krwi i kości. Juliette Binoche miażdży całą sobą Kristen! Zanim jednak o Stewart, chwila o Moretz.
Pewnie się powtórzę, ale powiem to raz jeszcze. Przed Chloë otwierają się szeroko drzwi do kariery aktorskiej i nie mam na myśli tylko filmu ''Sils Maria''. 17-latka powoli wkracza w świat wielkiej przygody i już dziś można zauważyć, że będą z niej ludzie. U Assayasa nie ugrała zbyt wiele, ale sceny w których pojawia się na ekranie, poprzez zepsucie jej bohaterki Jo-Ann, nadają filmowi rumieńców. Igranie młodej celebrytki z mediami, jej liczne skandale, młodociany cynizm i błysk w oku dziewczyny, sprawiają, iż można się nią delektować i wydusić z siebie tylko głośne …wow. Dziewczęca uroda Chloë Grace Moretz w połączeniu z talentem, dają piorunujący efekt i nadzieję na wiele ciekawych ról na przyszłość.
Na koniec pozostawię Kristen Stewart, aktorkę która powinna już jakiś czas temu być odesłana z kwitkiem z planu filmowego. W ''Sils Maria'' irytuje z podwojoną mocą! Ciągle gra to samo; ten sam przykry wyraz twarzy, to samo smutne, przećpane spojrzenie, to samo uczesanie i odstające jedno ucho, te same nawyki, czyli przygryzanie wargi, szczerzenie zębów itd., bez względu na to kogo i w czym gra. W opisywanym dramacie drażni do tego stopnia, że aż …przeszkadza w odbiorze filmu. To tak jakby oglądając w kinie film, nagle ktoś zaczął przechadzać się pomiędzy rzędami, zasłaniając swoim konturem fragmenty ekranu. Każdy cisnąłby w stronę tego kogoś kilka wulgaryzmów. Poza stałym papierosem, telefonem w dłoni i tępym spojrzeniem, Kristen nie prezentuje sobą zbyt wiele. Dziewczyna sprawia wrażenie spiętej, wstrzymującej oddech podczas wymawiania swoich kwestii, przesadnie manierycznej (ona tak, jak najbardziej). Może któryś z wielkich reżyserów powinien Stewart porządnie potrząsnąć, by w końcu się opamiętała, bo póki co to nie ma nad czym się zachwycać. Jej kariera jest dla mnie zagadką.
Reasumując, Olivier Assayas w swoim scenariuszu poza ponownym odnajdywaniem siebie, zaproponował widzom również piękne widoki na rozległe szczyty Alp i cudną mgłę zwaną Wężem Maloja unoszącą się nad jeziorem Sils, a całość przyozdobił rewelacyjną muzyką i bardzo dobrą grą Juliette Binoche. Za całość daje zasłużone 7/10.