Siti jest młodą matką, w ciągu dnia pracuje na wybrzeżu, sprzedając przekąski ludziom wypoczywającym na plaży. Wieczorami zarabia w lokalnym klubie karaoke. Ma na utrzymaniu synka i męża, sparaliżowanego po wypadku na łodzi, który w dodatku uparcie milczy, urażony sposobem, w jaki żona zdobywa środki do życia. Bohaterka nie daje się jednak wpisać w rolę ofiary: to nadal energiczna, pełna życia kobieta, która walczy z przeciwnościami na własnych warunkach.
Czarno-biały film Eddiego Cahyono nie jest kolejną opowieścią o biedzie i nieszczęściu z mniej uprzywilejowanych regionów świata. Neorealistyczna konwencja wynosi go na poziom uniwersalnej historii o emancypacji i walce o siebie, o roli bliskości i wsparcia, które może przyjść z nieoczekiwanej strony. Reżyser pozwala nam zajrzeć pod pocztówkowy obraz turystycznego indonezyjskiego raju - zobaczyć głębokie, bliskie życia portrety pracujących w nim ludzi. Szczególną uwagę zwraca też przekonujące, wyważone aktorstwo, zwłaszcza wcielającej się w główną rolę debiutantki, Sekar Sari oraz pełnego uroku Bintanga Widodo, grającego jej synka.