Wszyscy tu witają się, przechodząc obok siebie na ulicy, panowie do młodych pań mówią „panienko”, zdejmują kapelusze... ładne to i z klasą, dla mnie na plus. Zresztą, bardzo mi to przypomina polskie kino przed i powojenne. Widać, czym się inspirowali, i co przenosili do naszej kultury.;-) Choćby Olek Ford w „Ulicy granicznej”.
Ale ten manieryzm który mi przeszkadzał to patrzenie gdzieś ponad kamerę i wygłaszanie dziwnych kwestii przy dźwiękach skrzypiec. A wszystkie kobiety są ubrane i uczesane i zachowują się tak samo, jakby były kopiowane w stosunku 1:1 bo po co.

Dwoje ludzi koresponduje ze sobą listownie, jeszcze w czasach gdy list wysłany rano dochodził do nadawcy wieczorem tego samego dnia. I choć na papierze darzą się uczuciem coraz większym, w rzeczywistości się nie lubią – oczywiście, nie wiedzą nawzajem, że to właśnie ta osoba, z którą pracują za dnia, pisze do nich po nocach takie wspaniałe listy...

Może i nie podobało mi się to, co robił w drugiej połowie Stewart, bo było to chaotyczne i słabe, ale w ostatniej minucie zostało to naprawione.

Oglądałem to z uśmiechem na twarzy.

Inna sprawa, że po napisach końcowych przychodzi refleksja w stylu „Dabljiutief, men? Przecież ten związek nie wytrzyma 2 dni!”. Wraz z następnym seansem przewiduję obniżkę oceny. I polecam oglądać to w Wigilię, bo wtedy rozgrywają się też końcowe sceny – śnieg pada, ludzie kupują jakieś graty, choinki, dekoracje...


7/10