Trochę, jak dla mnie, to wszystko zbyt ugrzecznione (podobnie jak FACTOTUM); mogłoby być bardziej surowo i z nerwem. Irytujące animacje. Całości broni James Franco (i, oczywiście, odczytywany poemat). Subiektywnie: 6/10, szkoda

To jest właśnie problem kina: w godzinę nie da się przedstawić bogactwa życia artysty ani streścić jego twórczości. Zawsze fragment, z konieczności...

Właśnie na mnie te animacje zrobiły ogromne wrażenie - lepsze były chyba tylko w The Wall. :)

Tak sobie pomyślałam, że szkoda tylko, że nie wykorzystano ich na plakacie, bo moim zdaniem jest średni i nie oddaje tego klimatu.

Film bardzo dobry
animacje nie były złe, na początku mi przeszkadzały ale im dalej oglądałam film można powiedzieć wciągały, tak jakbym wpadała w trans, więc chyba były dobrym wypełnieniem dla poezji Ginsberga. Tak szczerze, to najsłabiej wypadł właśnie Franco w tych scenach, gdzie czyta poemat (przynajmniej według mnie, z resztą przez cały film nie mogłam się do niego przekonać), ale sam film fajny, zwłaszcza sceny w sądzie i w ogóle film miał fajny rytm, podobał mi się:)

Franco aktorsko może zbytnio się nie wykazał, ale trzeba mu przyznać, że pasuje do roli (choć mnie szczególnie irytował jego głos [sceny wywiadu], no i wiecznie ten sam wyraz twarzy, taki luzacko kpiący ;-)). Mnie w miarę łatwo przyszło wczuć się w rytm filmowej opowieści, przyzwyczaić do założenia, że to właśnie Ginsberg na ekranie. Na pewno sporo łatwiej niż w przypadku Radcliffe'a, który choć nie ma już u mnie łatki HP, jest zwyczajnie nieznośnie niedopasowany i trochę mi to psuło seans Kill Your Darlings.

Samo odczytanie poematu w moim odczuciu znakomicie obroniło film, sens jego powstania - ten wiersz TRZEBA usłyszeć, albo chociaż czytać na głos, i koniecznie w oryginale, inaczej trudno wbić się w rytm, poczuć beat ;-) i dać się porwać poezji.

Jak się zaczęło od sceny legendarnego pierwszego czytania "Skowytu" w Sixth Gallery w San Francisco 7 października 1956 i jak nagle na słowie "jazz" film tąpnął i przeskoczył w poszatkowane slajdy ilustrowane bepopowym jazgotem - pomyślałem: "kurde, będzie dobrze". I w sumie dalej doceniam ascetyczność, nowatorstwo formalne, sugestywne animacje - ale jedna rzecz mnie drażni: redukowanie sensu poematu do dość prostego gejowskiego coming-outu Ginsberga. Proszę mnie dobrze zrozumieć - nie mam absolutnie nic do gejów i bez wątpienia miejsce "Skowytu" w nurcie literatury gejowskiej jest i ważne, i arcydzielne, i przełomowe, ale tu jednak chodzi o coś znacznie większego...

Trochę czasu mi ten "Skowyt" niegdyś pożarł, ciekawych efektów - zapraszam tutaj: http://bartlebydeangola.blogspot.com/2017/07/skowyt.html