Film obejrzałem zaraz po przeczytaniu „Byłem synem Saddama Husajna”, czyli opowieści Latifa Yahii o życiu u boku Udaya… i jak to w takich przypadkach bywa zawiodłem się tym co zobaczyłem. Chcąc nie chcąc, skomentuję zatem film w kontekście tego co kilka godzin wcześniej skończyłem czytać;)

Film zawsze rządzi się własnymi prawami, więc w zasadzie nic dziwnego, że w życiu Latifa pojawia się chociażby wątek miłosny (który w rzeczywistości przedstawionej w książce nie miałby w ogóle racji bytu) a cała ekranowa historia wzbogacona zostaje o trochę kina akcji. Największy zarzut kieruję jednak do przedstawienia postaci Udaya. W filmie pokazany został przede wszystkim jako infantylny rozpieszczony dzieciak… którym mentalnie zresztą był. Ale przede wszystkim był nie znającym sprzeciwu sadystą, co na ekranie nie do końca zostało należycie wyeksponowane. Pokazano go jako klauna, zbyt przerysowując jego postać w tym właśnie kierunku. Ponadto, filmowy Latif momentami zbyt odważnie sobie z Udayem poczynał, co w rzeczywistości nie byłoby możliwe. Latif z własnej autobiografii stał się w końcu człowiekiem bezwolnym i całkowicie podporządkowanym Udayowi. No ale wiadomo film to film ;)