Solaris (1972). Częściej sięgam ostatnio do klasyki bo nowe firmy niestety mnie rozczarowują i treścią i formą. Andriej Tarkowski gremialnie uważany jest za najważniejszego reżysera epoki ZSRR. Zaszczuty przez partyjnych kacyków, umarł na raka płuc na obczyźnie. Książkę Lema w Rosji sfilmowano już w 1968 roku. Tarkowski uczynił z niej wyjście do moralitetu. Czy twór, który nie spełnia norm bycia człowiekiem nie może poprzez swe ludzkie odruchy być uznany za takiego? I tu przede wszystkim chylę czoła przed kreacją Natalii Bondarczuk, raptem wówczas dwudziestodwulatki. Świetnie zagrana rola kogoś kto ma poczucie, ze nie jest kimś tylko czymś i cierpi zwyczajnie po ludzku, że nie może być człowiekiem a jedynie jego imitacją. Film ma formę teatralnej tragedii greckiej gdzie na scenie maksymalnie przebywa po trzech aktorów. Tu liczą się głównie dialogi rozważające naszą kondycję akceptacji innosci. Bardzo podoba mi się zabieg scenograficzny. Stacja kosmiczna jest ascetyczna jeśli chodzi o wyposażenie, korytarz z rozrzuconymi niedbale resztkami sprzętów przypomina mi ogołocony podziemny kompleks wojskowy przeznaczony do urbexu, pomieszczenia zaś wypełnione porzuconymi w nieładzie bibelotami, książkami przywodzą na myśl, dom gdzie rozpoczyna się akcja filmu. Ten sam, do którego wraca Kris gdzie tylko my jako widz odkrywamy, ze to co przezywa to ułuda na miarę Ubika P. Dicka. Jeżeli ktos chciałby szukac w Matrix czy temu podobnych filmach artystycznych analogii - Solaris Tarkowskiego ciśnie się na usta jako pierwsze. Oszczędne w formach wyrazu kino, z powolną narracją, oparte tylko i wyłącznie na dialogach i grze aktorów, obdarzone metaforami jak chociażby kontemplacja zbliżeniami szczegółów na obrazie Pietera Breugela Starszego - Myśliwi na sniegu. Duzo tropów to zastanowienia i jeszcze raz zjawiskowa Bondarczuk. Dla wszystkich kochających nietuzinkowe kino.