Film jest tylko naskórkowo oparty o książkowy pierwowzór. Obsesją Lema, która jest osią wszystkich jego powieści "kosmicznych" jest niemożność rozumnego kontaktu z obcymi formami życia. Możliwy jest kontakt fizyczny, ale zrozumienie, czy porozumienie nie są możliwe. Tak jest w powieści "Solaris", w której ludzie są bezradni wobec zachowania myślącego oceanu. Nie rozumieją go, nie są w stanie nawiązać z nim dialogu, obserwują, badają i jedyne co im przychodzi do głowy, to coraz bardziej brutalne metody, aż do potencjalnego unicestwienia ładunkami atomowymi włącznie. Nie wiadomo czego chce od kosmonautów Solaris, nie wiadomo dlaczego powstają ani czym są fantomy nawiedzające załogę stacji. W sferze psychologicznej "Solaris" Lema jest słabe,jak większość jego książek, forma też nie zachwyca. Geniusz Lema objawiał się za to w kreowaniu światów oraz w stawianiu filozoficznych problemów. Opisy tworów, które tworzy żywy ocean aż proszą się o sfilmowanie i wciąż są niewykorzystanym w kinie potencjałem książki. Soderbergh postawił na zupełnie innego konia - stworzył psychologiczny romans, w którym wątek fantastyki naukowej jest dekoracją, w której można pokazać nie tylko potęgę miłości, ale i... Boga. Co ciekawe, o ile wersja Tarkowskiego bodaj z 1972 roku Lemowi się zupełnie nie podobała, to z filmu Soderbergha był zadowolony, byc może właśnie dlatego, że Soderbergh postawił na wątek miłosny, czyli skupił się na tym, co w literaturze Lema w ogóle nie funkcjonowało. No i zrobił film wizualnie piękny, w przeciwieństwie do dłużącego się w nieskończoność tasiemca Tarkowskiego.
Dodam jeszcze, że Natascha McElhone (Reyha/Harey) zjawiskowa, interesująco zagrał też Jeremy Davies (Snow/Snaut).