Najnudniejszy i najbardziej irytujący film Malicka! Pretensjonalny do bólu i nieznośnie manieryczny. Połączenie "9 songs" Winterbottoma z filmami Windinga Refna, tyle że bez realizmu pierwszego i poetyki drugiego. Bohaterowie międlą się, tarzają po ziemi, tańczą, spacerują i kontemplują widoki, przez cały czas snując banalne monologi wewnętrzne, z których kompletnie nic nie wynika. Naprawdę przykro patrzeć, jak plejada wyśmienitych aktorów łazi z kąta w kąt, próbując wycisnąć coś z niczego.
Poza tym główna bohaterka, w osobie anorektycznej Rooney Mary, jest wyjątkowo nieciekawa. To zapatrzona w siebie drifterka, której egzystencjalne rozterki obnażają tylko jej płytkość. W gruncie rzeczy bowiem wszystko sprowadza się do tego, że z premedytacją zdradza swojego ukochanego dla kariery..., której - o ironio - i tak w efekcie nie robi. ;)
Zresztą nikt tu się niczym konkretnym nie zajmuje. Fassbender jest bogaty..., bo jest - nie wiadomo skąd i jak. Reszta postaci nie pracuje (poza Holly Hunter), no bo niby są artystami..., tylko takimi, co jakoś dziwnie niczego nie tworzą, nie nagrywają, nie występują... A przynajmniej reżyser nie raczy nam tego pokazać, choć przecież opowiada o środowisku muzycznym. Zamiast tego funduje nam dwie godziny tandetnego filozofowania w kiczowatej otoczce i zaludnia ekran tłumem bezosobowych postaci, które nie mają nic interesującego do powiedzenia. Nic tu nie jest autentyczne - to tylko pozy i chaotyczne aktorskie improwizacje.
Doprawdy nie sposób pojąć, po co Malick nakręcił ten film. O co dziadkowi chodziło(?) - oto jest kluczowe pytanie! ;) Tak czy owak, lepiej sobie obejrzeć jakiś koncert albo pójść do klubu i pop...lić głupoty z przypadkowo poznanymi osobami - na jedno wyjdzie. A może nawet okaże się to bardziej odkrywczym doznaniem? :-)