Gładzi ją po gołym brzuchu. Scena pod słońce. Lecą chillowe drony. Ona chodzi po wodzie jak ostatniego dnia festiwalu muzycznego po plastikach polane z kija. Delikatne smugi słońca z zakola biodra. Zdjęcia stabilne jak Malaxy Sage Z9 plus na gimbalu. Mokry sen vloggera, który dostał budżet na pełną. Gestów i detali gęsto jak wyszywanych napisów na Guccim z lat 80. Selifie z Kobejnem w kuchni za 80k dolarów przed inflacją. Ona coś tam wie bo była ma bekstejdżu. Opuszcza rękę, świeci słońce w kamerę. Widać sześciokątny jak zmruż oczy. Sens życia, narkotyki, śmierć i hotdog od Meksykanina z Peru. Ona nie wie czego chce bierze ją na kozetce jak tabletkę. Rozmawiali o czymś ale już kolejna scena. On gra na organkach Casio jak by wiedział co to akord molowy. Wzrusz jak na pierwszym koncercie Puppy Bad będąc niepełną na juwenaliach. Buty jak po Przystanku Woodstock w domu, który sprząta serwis hotelowy. Pot na planie filmowym pachniał świeżo otwartym salonem dentystycznym w galerii handlowowej. Odprawiła gest odsłaniając słońce które odbiło się kliszą. Gdyby był DJem a nie rockmanem to na bank by wiedział ze trzeba zdjąć basy na 10 sekund aby dostali szału. Ojciec Smardz ma fale radiowe w willi w LA. Buntowniczka z niewyboru wychodzi w trakcie seansu sprawdzić czy ta recenzja jest już na Filmwebie.