Dziewczyna samookalecza się, jej matka popełniła samobójstwo, ojciec mieszka na innym kontynencie. Zagubiona, przepełniona gniewem, poczuciem odrzucenia poznaje mężczyznę, który zmaga się z podobnie trudnymi doświadczeniami. W swoim czteroletnim związku funkcjonują trochę na zasadzie współuzależnienia, jako plaster na swoje rany. Dziewczyna zastępuje Rubenowi heroinę, on dwoi się i troi, robiąc za jej opiekuna. Spotykają się w kryzysie i to kryzys ich łączy.
Gdy Lou decyduje się polecieć do ojca, Ruben reaguje paniką jak narkoman, któremu zabrano narkotyk. Dziewczyna wraca pod skrzydła rodzica, nie potrzebuje już opiekuna. Ruben uczy się żyć w ciszy, dojrzewa do bycia poza diadą, do bycia sam ze sobą. Bohater nie potrzebuje już chaosu otoczenia, żeby wytrzymać ze sobą, nie musi zajmować się Lou, by zapomnieć o swoim bólu. Introspekcja, skupienie się na swoich uczuciach zadziałały wybitnie terapeutycznie. Trochę w opozycji do terapii pracą.
Traktuję ten film jako symboliczny przekaz o tym, że szukamy dystraktorów, hałasu, by od siebie uciec, a jedyne schronienie jest w środku, w ciszy, tam też jest źródło głębokiej miłości. Chcemy ratować innych, rozwiązywać ich problemy, bo boimy się zająć sobą.