Co wspólnego mają ze sobą Jorge Luis Borges, indiańska legenda o powstaniu świata, mediolańska katedra, meduza, która ma do dyspozycji 10 żyć, Marina Vlady i bębny obdarzone głębokim dźwiękiem? Film szuka łączących te zjawiska nici, tworząc medytacyjną podróż w głąb naszej podświadomości. Kadry wyjęte wprost ze snów, ludzie kontemplujący w morzu kształt pobliskiej wyspy sąsiadują ze sterylnymi laboratoriami, gdzie naukowcy obserwują zaskakująco żywotne komórki. Opowieści o krwawych walkach toczonych przez Indian biją się o naszą uwagę z wyciszonymi ujęciami ze szpitali, gdzie wcześniaki wsłuchują się w dźwięk bębnów wyrabianych według specjalistycznej receptury.

Twórcy czerpią z Junga – poddawszy się rytmowi filmu, konfrontujemy się z archetypicznymi obrazami i dźwiękami – szumem wiatru, falami, rozlewającymi się wokół nas dźwiękami miast. To jednocześnie wyostrzenie zmysłów, "dostrojenie się" do rzeczywistości, uważność, ale także zanurzenie w oceanie podświadomości, ze szczególnym uwzględnieniem jej części próbującej uporać się z ludzką (nie)śmiertelnością.
W efekcie film jest dwugodzinną podróżą, podczas której wręcz fizycznie odczuwamy jak bardzo połączone są wszelkie formy życia – obserwując z uwagą najmniejsze organizmy, możemy odbudować utraconą więź ze światem. Sens dzieła wyłania się powoli, rytm opowiadania nie szuka tradycyjnej narracji. To metafizyczne i formalne wyzwanie, z którym warto się zmierzyć.