Zachwycający! Może nie do końca w warstwie fabularnej, gdyż dość szybko domyśliłam się, kim tak naprawdę jest nasz fotograf, ale jeśli chodzi o zdjęcia i muzykę. O ile te pierwsze naprawdę znakomicie oddają klimat sycylijskiego miasteczka, o tyle muzyka ów klimat mocno potęguje. Poza tym uwielbiam te spośród obrazów Tornatore, których akcja rozgrywa się w rodzinnych stronach reżysera - zawsze wspomina je tak ciepło i czule :)

Tydzień temu również udało mi się obejrzeć „Sprzedawcę marzeń” Giuseppe Tornatore. Zasiadając przed ekran myślałem, że obejrzę po prostu dobry film, ale nie myślałem, że aż tak dobry! Cudowna muzyka Morricone dodatkowo wzbogacała obraz biedy sycylijskiej i walki mieszkańców o marzenia. Humor mieszający się ze łzami wzruszenia, nostalgia i powrót do tego co utracone. To wszystko można znaleźć w filmie Włocha. Piękne zdjęcia, budowanie nastroju i niezwykła, filmowa wyprawa na Sycylię. Zdecydowanie jeden z mniej znanych i mniej docenianych filmów. Również polecam gorąco!

Nie zmienia to faktu, że to nie jest żadne arcydzieło. Dobre zdjęcia i muzyka są tylko małym plusem, sama historia nie powala, przesycenie sentymentalizmu, bezsensowna głupota zaściankowych Sycylijczyków, to ma mnie powalić?. Pierwsza faza filmu mi się podobała, jednak po połowie film zaczął mnie nużyć. Brak było filozoficznego spojrzenia, jakiejś narracji, lecenie tymi samymi sloganami o walce mieszkańców o marzenia, jakie to dziecinne i nudne. Film niezły, lecz bez nuty szaleństwa.

W pełni się zgadzam!

Wszystko się zgadza tylko ta Sycylia to tak po części w Materze :D :D