„Stalag 17” jest filmem oryginalnym, niekonwencjonalnym i nowatorskim, bo łamie liczne schematy kina wojennego i wytycza mu nowe ścieżki. Film Billy’ego Wildera zapoczątkował obozową odmianę kina wojennego, niezwykle popularny w latach 50. i 60. ubiegłego stulecia. Już sam początkowy komentarz narratora mówi o tym, że takiego filmu o wojnie jeszcze nie było i że czeka nas coś nowego, nieznanego. „Stalag 17” ukazuje wojnę z innego punktu widzenia, niż do tego przywykliśmy. Cała akcja filmu toczy się w niemieckim obozie jenieckim, a głównymi bohaterami są amerykańscy więźniowie tytułowego Stalagu nr 17. Również i ci bohaterowie zostali przez Wildera przedstawieni w nieco innym świetle.
Ale nie tylko dlatego „Stalag 17” jest filmem z najwyższej półki. Billy Wilder dość odważnie bawi się tutaj konwencją, żongluje gatunkami, wpisując tę wojenną opowieść w formę komediodramatu (bardziej komedii, mniej dramatu) i całość przyprawiając elementami suspens thrillera. To połączenie gatunków okazało się strzałem w dziesiątkę, bo proporcje między elementami każdego z nich są tu świetnie wyważone – wszystkiego jest tu dokładnie tyle, ile powinno być. Cały film jest utrzymany w dość lekkiej, komediowej konwencji, dialogi i teksty są śmieszne, czasami wręcz rozbrajające, mnóstwo tu ironii. Od czasu do czasu Wilder jednak mimo niemal wszechobecnego komizmu podkreśla dramatyczne położenie bohaterów, którzy, niepewni o własne życie, muszą toczyć w obozie walkę o przetrwanie.
W pewnym momencie „Stalag 17” staje się trzymającym w napięciu, pełnym suspensu thrillerem. Otóż okazuje się, że wśród jeńców jest zdrajca, który przekazuje Niemcom ważne informacje. Głównym i jedynym podejrzanym jest Sefton (genialny William Holden). Sefton, główny bohater filmu, jest początkowo postacią zdecydowanie antypatyczną. Jest cyniczny, przebiegły, egoistyczny, chłodny i wyrachowany, najważniejsza jest dla niego własna korzyść i wygoda, dla ich osiągnięcia nie cofnie się nawet przed wykorzystaniem swoich towarzyszy niedoli. Pobyt w obozie jenieckim to dla niego przede wszystkim okazja do rozkręcenia jakiegoś lub jakiegokolwiek biznesu, na którym można w miarę solidnie zarobić i spokojnie sobie żyć, nie narażając się Niemcom. Gdy zostaje zlinczowany przez współwięźniów za rzekome donoszenie Niemcom, staje się niczym bohater filmów Hitchcocka – podejrzewany o czyn, którego nie popełnił, postanawia odszukać rzeczywistego winowajcę (o ile sam nie jest winny). I choć do końca pozostanie tak samo cyniczny i samolubny, widz zaczyna darzyć go sympatią.
Atutami filmu jest wyśmienite aktorstwo i precyzyjna, inteligentnie poprowadzona fabuła, która nie pozwala się nudzić ani przez moment. Mimo że „Stalag 17” niewątpliwie jest filmem rozrywkowym, nie jest to na pewno kino bezrefleksyjne, co zresztą cechuje chyba wszystkie filmy Wildera. Moim zdaniem, jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników kina wojennego i nie tylko. Po prostu jest to kawał wielkiego kina, zrobionego przez jednego z najwybitniejszych reżyserów.