mam słabość do filmów potrącających o nutę historii Francji. stąd i tutaj zachwyciły mnie stroje, fryzury, obejścia i pomarszczone hrabiny, które w teatrach czy operach patrzyły na wszystko i wszystkich z wyjątkiem tego, co najważniejsze - sceny. kolejny raz pokazała swą urodę Roxane Mesquida - tym razem w roli Hermangardy: delikatna, nieśmiała, bogobojna i skazana na nieszczęśliwy związek... zakochał się w niej bowiem piękny Ryno de Marigny (w tej roli Fu'ad Ait Aattou - rzeczywiście chłopięca uroda, choć jak dla mnie zbyt mięsiste usta... jak się zdaje wyrobione nie od całowania ręki spowiednika). Marigny ma nazwisko i zmysłową kochankę Vellini (gorąca Asia Argento), z którą łączy go kawał historii. nie ma natomiast pieniędzy stąd ślub z Hermangardą pozwoli mu stanąć na nogi i podjąć próbę ustatkowania. poza tym on rzeczywiście ją kochał. problem w tym, że ogień namiętności jaki czuł do Vellini przygasił tylko na chwilę. jeszcze dobrze małżeństwo nie okrzepło a wrócił do niej. potrzebował dzikiej namiętności, ognia, pasji - żona tego nie mogła dać..., nie chciała, może nie umiała... zostało jej jedynie pogodzić się z losem i kochanką męża.

uważam, że zekranizowanie przez Breillat powieści Julesa Barbeya d'Aurevilly udało się znakomicie. choć schemat powieliła: kobieta jest więźniem miłości, pragnie jej, niemal obsesyjnie, zaś mężczyzna stoi ponad kobiecymi dylematami - jeśli kocha, to mocno, ale krótko. potrzebuje natomiast sexu o dużej dynamice. kto mu to da, ten jest lepszy... niestety?