Wydaje mi się, że nie ma najmniejszego sensu, aby silić się na interpretację tej pseudointelektualnej bzdury.

"oparty na prawdziwych zdarzeniach" ;) a tak bardziej serio, bol, cierpienie, walka z wlasnymi demonami, itd po stracie przyjaciolki (na koniec macie epitafium, Grace znajoma i Grace z filmu (zmarla w 2014)

Surrealistyczny, ale taka ot wizja artystyczna. Moze chcieli nakrecic horror, a ze kolezanka zmarla, to uczcili jej pamiec tym filmem :)

Prawie dokładnie, niemniej nie do końca:-) Grace zmarła na mięsaka. Tytułowa rozgwiazda to rodzaj drapieżnika , który tropi ofiarę . Wynicowuje przez otwór gębowy żołądek i wciska go do środka muszli małża. Wydzielone soki trawienne rozpuszczają ciało ofiary, które następnie zostaje wessane w strawionej postaci. Zabieg wg mnie udany . Czy film przerysowany ? Z perspektywy osoby , która przeżyła śmierć bliskiej osoby , odpowiadam. Nie. To bardzo dobrze skrojony dramat . Czy nie łatwiej nam tworzyć niewiarygodne historie, niż uznać fakty?

Na pewno jest to film o mierzeniu się z demonami i mrokiem,jaki otacza po stracie bliskiej osoby, i że te kasety w rzeczywistości otworzyły portal (czytaj drogę do szczęścia i otwarcia się na świat,a nie pożegnanie z koleżanką i zamknięcie rozdziału=bram),ale w jaki sposób to jest pokazane... Übernatchnione kino dla hipertkliwych hipsterów grających na ukulele. Główna bohaterka,rozmemłana do granic (co pewnie miało pokazać niechęć na wyjście na świat po śmierci koleżanki,ale wyszło,jak wyszło,czyli wystylizowane sceny depresji),ta hipsterska muzyczka,kasety,odtwarzacz na pasku,a najbardziej komicznym było wyruszenie w świat w wielkim futrze... Brakowało tylko koktajlu z jarmużu.

haha, no słaba opcja...
Polecam "Der nachtmahr", "Koszmar" (2015). Też o lęku, też z elementami surrealistycznymi, ale zdecydowanie inny niż "to".

"Übernatchnione kino dla hipertkliwych hipsterów grających na ukulele" - to zdanie mnie rozwaliło :) ROTFL :)

I ten koktajl z jarmużu na koniec, amen :))

Ja widzę to tak: złe to dzieło, którego autor musi wyjaśniać widzom o co mu chodzi... (albo, co gorsza, mówi, ze to, o czym jest dzieło, zależy od interpretacji odbiorcy; niech odbiorca sam zdecyduje o czym to jest). Takie pójście na łatwiznę, na które wciąż wielu ludzi się nabiera. Twórca mówi „Ja się nie będę wysilał, ty się wysil”.

Takie podejście jest męczące i typowe dla pseudoartystów. "Namalowałem coś, ale sami sobie wymyślcie, co to jest". Serio? A więc nie masz nic sensownego do powiedzenia, skoro tak do tego podchodzisz? A skoro nie masz, to ja nie widzę sensu, żeby ciebie wysłuchać. Proste.

Sztuka, to rozmowa z odbiorcą. Dialog. Nie musi być łatwa. Ale jeśli jedna ze stron bełkocze, to nawet najżyczliwiej nastawiony odbiorca nie da rady. Nie ma sensu rozmawiać z osoba bełkoczącą, która na dodatek oczekuje, że sam sobie wymyślisz, o czym ona bełkocze. Na ulicy nikt by takiej „rozmowy” nie chciał prowadzić, bo szkoda czasu. Dlaczego więc mielibyśmy chcieć prowadzić taką rozmowę w kinie, czy w galerii sztuki? Po co?

Co my tu mamy w filmie? Hmm... Walka z własnymi demonami, tak? A gdzie ta walka jest? Na czym polega? Bo ja tu widzę tylko, ze bohaterka łazi wte i we wte, albo leży i wspomina przyjaciółkę. Pada jakieś zdanie o zdradzie, co chwila widzimy scenę z rozpinaniem stanika albo siedzeniem bohaterki na kiblu. Pewnie ten strój wilka miał symbolizowac jej ukrytą naturę. No to się reżyser wysilił. Cóż za metafora! A słowa wyryte na stoliku w knajpie pewnie wyryła sama bohaterka, a nie – jak widz sądzi – tamta samobójczyni. A ta samobójstwo popełniła przez nią.

To nie jest film. To zlepek różnych scen. Ich kolejność można by zmieniać dowolnie a i tak nie zmieni to wydźwięku filmu. Dla mnie tonie ma żadnej wartości.

Dla mnie film o rzeczywistości dziejącej się obok nas, której nie dostrzegamy. Sami często nie dostrzegamy stanu w jakim się znajduiemy. Żyjemy śpiąc, czyli jakby nie żyjemy. Dopasujemy i szeregujemy rzeczy, które w jakiś sposób są inne i wypieramy ich inność przechodząc z tym do porządku dziennego. Mamy ograniczoną percepcję, może sami ją ograniczamy. Poza zmysłowo lub w innej postaci mogą dotrzeć do nas wiadomosci, może na sposób duchowy z wyższych rejonów, innych niż te które znamy. Jak musi się poczuć ziarno, którego kiełek przebije ziemie i pierwszy raz doświadczy powierzchni, ciepła słońca, deszczu, wiatru, czegoś innego niż znał do tej pory - nie ma z czym tego porównać - a gdyby wrócił do ziemi i chciał to powiedzieć innym ziarnom tam przebywającym, nie był by w stanie wytłumaczyć, bo nie mają na to nazw.

Pięknie napisane.