Co śmierdzi? Każda komedia w jakiś sposób odsyła widza do zawartej w filmie moralności, mentalności i ja nie mogę się szczerze zaśmiać, gdy mowa w filmie o rozwodzie głównej bohaterki, a też gdy nagle spada z ekranu scena kopulacji. W takim peerelowskim serialu "Daleko od szosy" lepiej pokazano miłość - w stylu też trochę komediowym, dlatego porównuję (a nawet w komedii, tym bardziej romantycznej, a ten film o singlu ma jej cechy - można pokazać ciekawie miłość, z licznymi akcentami humorystycznymi).
Nie bawił specjalnie ten film. Rozumiem, że komedie operują rozmaitymi środkami, nie tylko gagami, też humorem sytuacyjnym, ja nie czekuję prostych gagów, ale tu nie było śmiesznie. Prawdę mowiąc aktorzy grający tu męskie role odtwarzali prostaków na przykład ożywiających się na sugestię orgii. Wiem, zderzenia, kontrasty wywolują śmieszność, ale miałem tu wrażenie, że widzę tu coś z żony Waldusia z Kiepskich, Jolasi, przy której nie mogę się ciepło posmiać, bo jest zbyt straszna, by działać na korzyść komediowości. Jolasizm odpędza mnie od serialu z Ferdkiem, jolasizm znalazłem też w tym filmie, a nie potrafię też beztrosko się śmiać, bo permisywizm obyczajowości zarysowanej w tej komedii, ten obyczajowy luz to NIE MÓJ ŚWIAT.