Optymistyczne notowania dla filmu od klubu tanecznego emerytów dzielnicy Śródmieście.
Jak nieszczęśliwa jestem, gdy kolejny polski film na dźwiga się z trudności fachowego montażu.?Statyści? gubią odpowiedni rytm tuż po dobrze zapowiadającym się początku, montażysta walczy ze scenariuszem, a to już wygląda jak nieudany egzamin studencki. Gdyby nie wspaniałe kreacje aktorskie, zamiast śmiać się z gagów, zastanawiałabym się nad rasizmem w naszym kraju, tutejszą rolą Kościoła i alkoholu lub nad istotą tragikomedii. Ucierpiałabym na tym jeszcze bardziej.
Chińczycy nagrywają film w Koninie uważając, że nostalgiczna natura Polaków spotęguje smutek ich fabuły. Zatrudniają w związku z tym statystów - główne postaci filmu. To w nich do pewnego momentu drzemie siła chińskiego obrazu, by w pewnym momencie wybuchnąć prawie narodowym buntem i przewartościować idee komunistów na kapitalistyczne. Jest kilka bardzo śmiesznych momentów w filmie, wiernie oddane uczucia, kolorowe obrazki z dusznego miasteczka. Kilka scen pozostaje w pamięci jako wyjątkowo udane.