Urodziła się w rodzinie żydowskiej w Polsce, ale z narracji wynika, że rodzina zlaicyzowana. Trafia do getta, widzi potworną biedę i śmierć głodową, a z drugiej strony widzi ludzi w restauracjach (sama w niej bywa).

Chyba podczas planowanego transportu do innego getta ucieka razem z matką. Ukrywa się u wielu rodzin (w trakcie filmu odwiedza kilka z tych domów), podczas pobytu w jednym z nich próbując się odwdzięczyć uczy czytać dziecko gospodarzy. Jedyna książka to Katechizm - zaczyna myśleć o Bogu, w czasie pobytu u innej rodziny trafia na rekolekcje w kościele i prosi księdza o chrzest. Ksiądz poźniej w trakcie mszy mówi z ambony, że żydzi to tacy sami ludzie jak chrześcijanie - należy im pomagać, co powoduje, że mniej boi się o swoje życie.

Po wojnie wstępuje do klasztoru. Po kilku latach prosi o przeniesienie do klasztoru w Izraelu, tam jednak (nie jestem pewny) wychodzi z niego, tzn. zostaje tak jakby wyproszona, bo innym siostrom nie podoba się, że chce się uczyć hebrajskiego.

Uczy się hebrajskiego na własną rękę. W międzyczasie zauważa, że jest bardzo mało polskich drzewek w Yad Vashem (300), a jest dużo np. z Holandii (1000). Jej staraniem uhonorowano 23 Polaków, choć sama przyznaje, że było ich znacznie więcej (listę publikuje we własnej książce).

Pomaga społeczności lokalnej. Pod koniec filmu widzimy ją protestującą na rondzie razem z innymi kobietami przeciwko... okupacji Palestyny. Wśród Żydówek jest jedna pochodząca z Polski, inne nie mówią po polsku.

Uczęszcza na msze (w Izraelu) w języku hebrajskim i polskim (ksiądz Polak).

Film bardzo pozytywny. Z nazwiska głównej bohaterki można wywnioskować, że miała męża, ale tego wątku nie ma. Jej pełne personalia to Stella Zylbersztajn-Tzur. Film nakręcony w 2013 roku gdy Stella miała 90 lat...