Pamela zatrudnia się w redakcji dziennika Hottablaat. Jej pierwszym zadaniem jest pomoc przy tworzeniu baz danych, z których korzystają algorytmy odpowiedzialne za tworzenie artykułów. W praktyce polega to na żmudnym układaniu zdań, gdzie podmioty i orzeczenia zastępowane są znacznikami kodowymi, uzupełnianymi potem przez kolejne filtry programu. Proces jest powtarzany do momentu, aż algorytmy poprawnie złożą proponowane zdania w ciąg logiczny zdatny do wykorzystania w materiale. Takie sekwencje zapisane w pamięci programu stają się później elementem kolejnych wariacji wyższego poziomu. Ostatecznie wystarczy podać jedynie garść kluczowych informacji, aby program w ciągu kilku sekund stworzył materiał, który po automatycznej korekcie przyjmuje postać gotowego artykułu. Tylko w ten sposób gazeta może sprostać ekonomicznym realiom rynku i dostarczać codziennie nowe wydanie wiadomości. Mija niespełna pół roku od chwili zatrudnienia Pameli, kiedy zarząd koncernu medialnego ogłasza plan redukcji we wszystkich redakcjach należących do niego wydawnictw. Pierwsza fala zwolnień ma objąć pracowników najmłodszych stażem. Ludzie chcą poznać przyczynę decyzji. Korporacyjna plotka głosi, iż nowe wersje oprogramowania są w ostatniej fazie testów, a ich implementacja umożliwi ostateczną eliminację stanowisk pracowników zajmujących się dotychczas tym, co robiła Pamela. Po redukcji redakcja Hottablaat będzie liczyła zaledwie siedem osób, wobec czego utrzymywanie dotychczasowej siedziby jest ekonomicznie nieuzasadnione. Zamknięcie redakcji oznacza również zwolnienia dla obsługi budynku i współpracowników zatrudnionych dotąd w transporcie i administracji. Sytuacja jest zwiastunem końca dziennikarstwa o jakim kiedyś marzyła Pamela. Wraz z dwoma członkami zespołu przeznaczonego do likwidacji, bohaterka postanawia wykorzystać system do stworzenia artykułu opisującego całą historię. Wbrew obawom, przełożeni bez oporów przystają na propozycję. Zwolnieni świętują druk pierwszego i jednocześnie ostatniego materiału Pameli.