Żywiołowy "dokument komediowo-filozoficzny", jeden z symboli czechosłowackiej Nowej Fali. Dwie atrakcyjne, pełne seksapilu dziewczyny, które nie tylko nie chcą dorosnąć, ale jeszcze pragną być zdemoralizowane, naciągają starszych panów, a z młodszymi prowadzą dwuznaczną grę. Im bardziej się demoralizują, tym mniejszą uwagę otoczenia zwracają, a to właśnie na niej im najbardziej zależy.

Dwie Marie od dłuższego czasu mają poczucie, że wszystko na świecie ulega stopniowej degeneracji, w związku z czym one również postanawiają być zdemoralizowane. Konsekwentnie kierują się zasadą: poza zabawą nic nie ma znaczenia. Uwodzą mężczyzn udając skromne i niewinne dziewczęta, aby po zjedzeniu wystawnej kolacji na ich koszt odprawić ich pierwszym lepszym pociągiem. Szybko jednak bohaterki zaczynają odczuwać znudzenie i szukają nowych, zabawniejszych wrażeń. Kiedy wreszcie poznają smak nieskrępowanej niczym wolności, sprawy zaczynają wymykać im się spod kontroli.

Film otwierają naprzemiennie montowane ujęcia pracujących kół zębatych i widzianych z lotu ptaka wybuchów – oto maszyneria świata, którego rytm wyznacza przemoc. Nieodrodnymi córkami tej rzeczywistości są dwie młode bohaterki. To wariatki, terrorystki i tricksterki. Obżerają się, poniżają mężczyzn, niszczą publiczne mienie. Ich ekscesom wtóruje warstwa wizualna Stokrotek. Kadry wybuchają kolorami, czerń i biel raz po raz zastępują krwista czerwień i tęczowo-psychodeliczne erupcje. W jednej ze scen ogarnięte żądzą destrukcji i uzbrojone w nożyczki bohaterki tną na małe cząstki filmowy obraz – kawałki taśmy fruwają wówczas na ekranie niczym plamy w abstrakcjonistycznym malarstwie.