Spodziewałem się strasznej filmowej kupy, ale prawda jest taka, że krytyka "Stonewall" jest bardzo naciągana. Ten film nie miał być dokumentem - to fabularna wizja pamiętnych wydarzeń z Nowego Jorku. Z tego powodu bohater pierwszoplanowy nie musi koniecznie być autentycznym uczestnikiem zamieszek, zwłaszcza, że Ci w filmie goszczą. Bezmyślni recenzenci ukrzyżowali ten film, bo głównym bohaterem jest atrakcyjny, "heterooptyczny" chłopak, a nie zniewieściały laluś, jurna lesbijka lub osoba transpłciowa, pomijając fakt, że każdy archetypowy przedstawiciel LGBT i tak znalazł swoje miejsce w scenariuszu. Nic nie czyni ze "Stonewall" takiej tragedii, o jakiej pisano: dialogi są tu wiarygodne, aktorzy znają się na swoim fachu, wizualnie film prezentuje się bardzo dobrze (imponuje choćby operatorska gra światłem). Emmerich nie nakręcił filmu ani oscarowego, ani takiego, który przejdzie do historii, ale tego chyba nie oczekiwał po nim nikt. Stworzył za to mainstreamowy, emocjonujący dramat społeczny, który w żaden sposób nie hańbi ani kart historii amerykańskiej, ani uczestników zamieszek w Stonewall.