Szpiegostwo to ciężki kawałek chleba. Nie przeszkadza to jednak kinu opowiadać o nim w nieco kpiącym tonie, podkreślając absurdy tej "zabawy".

Film zaczyna się niczym lżejsza produkcja szpiegowska - niby akcja toczy się całkiem serio, ale co chwilę słyszymy jakiś zabawny dialog, albo w intrygę wplata się jakiś drobny absurd. Humor jest bardzo stonowany i bardzo chłodno podany. Niestety w finale humor gdzieś się ulatnia, pozbawiając film pierwotnej odrobiny lekkości i spychając go na tory poważniejszej produkcji. Pojawia się tylko pytanie po co, skoro tą intrygę do poważnych ciężko zaliczyć?

Zdjęcia, muzyka, kolory również są bardzo stonowane i chłodne. Sprawiają wrażenie nijakich. Dodatkowo nieco konsternacji wprowadza stosowany od czasu do czasu przez Hartleya montaż przypominający pokaz slajdów - utrudnia śledzenie akcji, a przez to odbiera też przyjemność jej śledzenia.

Podobnie chłodna i niemal pozbawiona emocji jest gra aktorska. Ciężko jest kogokolwiek wyróżnić - wszyscy zagrali równo, ale wielkiego aktorstwa chyba nikt nie zaprezentował.

"Fay Grim" to dziwna mieszanka. Widząc ten chłód oraz - przede wszystkim - dziwny montaż od razu zacząłem podejrzewać, że to film Hartleya. Można zatem powiedzieć, że reżyser odcisnął na nim swoje piętno. Problem w tym, że sam film jest jakby strzałem kulą w płot - jak na komedię, czy parodię mało humoru, jak na film sensacyjny mało akcji. Intryga, choć zawiła, budowana jest na absurdach, których rozwiązanie wydaje się mało satysfakcjonujące. Głównie zatem film dla miłośników kina szpiegowskiego i filmów Hala Hartleya (choć mogę się mylić, bo wcześniej widziałem tylko jeden).
2/5